zaterdag 13 juni 2009

Bunter in de tropen 3

De eerste indrukken van Costa Rica

Foto: Bunter tropical

Lang vliegen, oud goud en Amerikaanse vernielzucht

Vrijdag 7 november 2008,10.15 uur San José, Costa Rica.

(verjaardag van DSM-ramp in 1975, 14 ††)

Altijd weer vraagt C. Darwin zich af: “What struck me the most in….? Hier komt het. We hebben ontbeten in de prachtige luchterzaal van Gran Hotel Costa Rica in San José. Veel fruit, gallo pinto (moros y christianos in Cuba), pannenkoeken, scrambled egg enz. En gaan op de omloop, op een soort balkon met hooggesloten traliewerk naar buiten kijken. Volle zon, temperaturen om ½10 ’s ochtends ver boven de 20 º C, enorme zwermen stadsduiven op de pleinen rond het hotel, het oude Teatro Nacional, heel laag. De grote Palmboom en het irritante lawaai van wegwerkers, die asfalt loskloppen met een soort straatboor. Mitrailleur! Bah.




Onze vliegreis hierheen was lang: om 05.00 uur opgestaan bij Floor; hooguit 4 uur geslapen, niet ontbeten, huis uitgeslopen. 5.50 uur de trein op Leiden Centraal naar Schiphol. Aankomst 6.10 - . Ingecheckt rond 07.00 uur aan Continental bali 29, vertrekhal 3. Ontbeten bij het Holland Casino in de buurt met broodje tonijn (Ine ham-kaas) en lekkere thee. Eerste tegenslag: we moeten in Newark onze tassen van de band halen en opnieuw afgeven. Geen rechtstreekse doorcheck. Schiphol is al helemaal in kerstsfeer met versierde bomen en kerstaanbiedingen in de winkels. Doet overdreven aan. Om 9.20 uur opgestegen. Eerste keer na zoveel tijd altijd een beetje eng. Vlucht van 8 uur gaat goed. Ine maakt kennis met Nadine uit Weesp, leuke reisgenoot. Geen turbulentie of luchtzakken!

Newark Airport is een grote, brede gang met klassieke, sjieke winkels, boeken, leer, parfums enz., een foodcourt en de rest security. We moeten er ook doorheen. Ik doe mijn schoenen niet uit.

Foto: De grote Palmboom.

Niemand zegt er wat van. Ze denken zeker dat ik erge zweetvoeten heb. Quod non!! We lopen vertraging op aan gate 132. Ik eet bij de Japanner chicken teriyaki met garnalen in een plastic bakkie net als in China. Sweet memories of Asia. We vertrekken om 20 voor 7( lees svp 18.40 uur), 1,5 uur te laat uit N. Geen schermpjes in de stoelruggen, wel twee films over een neger-James Bond: Get Smart, leuk. Om 10.10 (Lees svp 22.10 uur) geland en om 10.45 (lees svp 22.45 uur) in Gran Hotel met Marcha. Ervaren vrouw, spreekt 6 vreemde talen. Wil Chinees (!) gaan doen! Ine raakt na Nadine nog met een tweede jonge vrouw in gesprek. Stelt zich niet voor.

We gaan nu de stad in.

Gran Hotel Costa Rica San José, 17.15 uur.

Terug uit de stad. We hebben het centrum rond het hotel verkend.



What struck me the most? Om ± 11.00 uur vertrokken en even gezocht naar een hangslotenwinkeltje dat la Llave of Llaves moest heten volgens hotelmevrouw. 2x verkeerd gelopen toch gevonden op wonderbaarlijke ingeving en volhouden van Ine. Aanleiding: gisteravond laat ontdekte Ine dat die stomme, arrogante en altijd gelijk hebbende Amerikaanse customs in Newark het slotje van haar tas hebben afgehaald ter controle van de inhoud. Nu ws dat een cijferslotje met code, goedgekeurd door de FCA, De Federal Customs Administration, omdat er een sleutelopening aan zat voor een lopertje, waarmee ze de

Foto: Ons eerste hotel in CR

code konden omzeilen en het slot open doen ter controle. Kennelijk heeft een of andere boerenhufter van het stomste soort gecontroleerd, want we vonden een briefje op de spullen in de koffer dat controle had plaatsgehad, dat ze zich toegang hadden moeten verschaffen en dat het hangslotje daarbij was gesneuveld. De hufter(s). Schadepost 9 euro. Ik ga hier een klacht over indienen en Perry Sport in Maastricht waarschuwen, dat ze beter snel kunnen ophouden met de verkoop van dit soort FCA-geclearde sloten.

Gelukkig heeft Ine nu weer een nieuw cijferslotje voor de reis. In mijn tas zijn ze niet geweest. En naast het winkeltje, waar we bijna een gewoon hangslot gekocht hadden met onhandige sleuteltjes, tot ik op het laatste moment de cijfercodemodellen zag, vonden we een pinportaal met kaarttoegang, waar we konden pinnen. Alleen drukte Ine aanvankelijk op de verkeerde returntoets die niet actief was. Het systeem vroeg: hebt u meer tijd nodig yes/no in plaats van te zeggen: druk op de zwarte toets aan de rand van het scherm, stupido, maar ik ontdekte het tijdig zodat we voor 400€ 300.000 colones konden pinnen. Wat een inflatie toch! 100 colones is 0,135 euro en 750 colones is één euro. Verder naar het Museo del Oro precolombiano. Het goud van de oorspronkelijke bewoners van CR, 1000 v. Chr. tot nu, prachtige dierfiguurtjes, halsplaten, borstplaten enz. enz. Allemaal in platte ´flakes´ uit de grote oerwoudrivieren gewassen in de vele eeuwen en gesmolten en à cire perdu gegoten met diverse percentages koper tot prachtige kunstdingen, veelal in graven van edelen teruggevonden. De laatste ‘blu’, koning v. een Cricaanse stam sterft in ± 1912. Ja! Er leven nog 60.000 mensen in traditioneel stamverband in het oerwoud. Ja,. er wordt nog een klein beetje goud gevonden, hier en daar in de rivieren.


We lopen omhoog na het museum dat gehuisvest is in de oude kluisruimtes van de Nat. Bank onder de grond onder een plein , naar een parkje vol tropische gewassen en bomen.(Araucaria heterophylla, Monstera deliciosa in de koude gond, Jacaranda met de mimosablaadjes. Daar komen we in een ronde open koepel met een trap van ± 10 treden eromheen. Foto: Het duivenkoepeltje, waar ik gestrekt ging.

Vol duiven. Bij het verlaten van dat ronde ding regent het een klein beetje en maak ik een totaal onverwachte val, uitglijdende over de ijzeren randen van de betonnen traptreden. Ik val voorover de trap af, vang me op met mijn knieën en handen, maar kom toch op mijn voorhoofd terecht: een rode plek, een kleine bult en een geschaafde knie. Ik voelde me aan het einde van de val wel duizelig door de plotselinge, snelle neerwaartse beweging, maar het werd niet zwart voor de ogen. Goed afgelopen!

Foto: Teatro Nacional, grote zaal van de lobby.













Foto: Teatro Nacional, de voorgevel.

Dan voor een rondleiding naar het Teatro Nacional vlakbij het hotel. Prachtige oude grandeur. Een vloer van tropisch hardhout in diverse kleuren, waarvan nu alle bomen zijn uitgestorven. De gids noemde zo 10 namen. We zien ook nog de Nuestra Segnora de la Soledad. Een typisch Spaanse kerk, maar niet de kathedraal. Die is voor later. Nu op naar de eerste bijeenkomst om 18.00 uur.

BUNTER


Foto: Nuestra Segnora de la Soledad in San José

Bunter in ut laand vaan Sjarel de Veerde VI



Dao zien ze weer: Bunter d'n Ierste en Sjarel de Veerde


Unnen daag

aventuur in

d’n dikke snie



Maondeg 23 fibberwari, Rosenmontag, Kinderoptoch in Mestreech enz, mèh veer zitte in Hotel Duo in Praahaag. Zimmer no 713, 21.30 uur.

Vaandaog höbbe veer uzzen echte velddaag. De cheffeurs, die opdrach hadde um us nog unnen daag ’t laand in te bringe veur un excursie in Tsjechië, hadde oonderein oetgemaak tot ze de excursie, ut oetstepke, unenn daag ieder zowwe doen, zoetot ze neet 2 däög achterein lang optie bös zowwe moete vare en veer dan haange of zitte. Veer ging nao Mariánské Laznĕ, e kuuroord mèt 40 kaw bronne in West-Bohemen op 625 meter hude in ut Erzgebergde in ut Bohemer Wouhoud. Op 125 kilometer ten westen vaan Praahaag. Anderhalf oor op en anderhalf oor trök, dachte de hiere. Veer vertrokke um haaf tien en d’n idee waor um euver binnenweeg te goon um us get vaan ut plattelaand te laote zien.


Wie laanger veer vore, wie dikker de snie woort op de velde aon beidskante.





Oonder de foto: Gaans ingesnieden ermooij!






Oonder de foto: dikke, dikke snie aon eedere kaant!

En op e gegeve momint sniede ut tot ut roukde. En de snie bleef ligke opte snie dee al laog. Vaan Marienbad in Sudetenland (vreuger) höbbe ver ut mieste oet de bös gezeen. Die drei musketiers vore de groete Hlaoní* op, en gaans aof tot Alfred (bös twie,veurop) ziech vasvoor in de snie, en heer beij ut kiere en trökstoete op unne smale weg wegslibde.







Oonder de foto: Gekloomel met sniekèttinge.


Sniekèttinge op (1.00 oor)en weer lansem ut look Marianský in. Un twie oor mochte veer eindelik de bös oet. Veer zien op un röstige plek get goon ete en drinke (paella en steaksjotel allebeij oet d’n diepvries) mèt thee en veur miech unnen becherovka, de nationale sjnaps vaan CZ. In totaal veur mèr 280 CzKr. Dat is dreij kier zoe goodkoup es in Praahaag.

Ut beeld vaan ML is dat vaan un lang keten vaan enorm groete hotels in Jugendstil of neoclassisistische stijl.



Oonder de foto: Romanties en nog twie kier zoe sjoen in Marienbad!



Besnied waor ut nog twie kier zoe sjoen. Mèh mie es un korte waandeling koste veer neet doen! Um 4 oor trökgevare mèt 3 bösse en die 150 maan en 18.45 oor waore veer weer aon ut hotel Duo.

Ech e leuk avontuur in de snie in bos en veld (zoonder dräöj, alles ope) en klein verwaarloosde dörrepkes aofblaajerend vaan verref en witsel mèt sjattige kèrrekskes. Ut sniede erreg, mèh ut weijde neet en ut waor ouch neet ech kaajt.

Ein inkel spoor vaan de carneval gevoonde in M.L. ’n Advertentiebord veur maskes, in ut tsjechies, op de stòp. 22.03






Oonder de foto: Bunter weis ut duudelik aon: op ut geel steit carnavalsmaskes in ut Tsjechies: Karnevalové Masky.



BUNTER



Hlaoní* Dit is unne straotnaom in Mariánské Laznê. Dao kin iech ouch niks veur!

vrijdag 5 juni 2009

De wandelaar en zijn schaduw 1


Een tochtje door miljoenen jaren

als voorproefje op het

“Aardig Rondje Spaubeek”



Er loopt een mooie wandeling rond de elleboog van de Geleen, de Glana, de helderblinkende, waar dat riviertje, komend uit het Oosten bij de voorhof van St JansGeleen en de bijbehorende banmolen van de graaf, naar het noorden afbuigt en paralel aan grote zuster Maas gaat stromen. De Geleen stroomt vanaf het kasteel en de molen aan de rand van de brede uitgesleten Maasbedding om bij Stevensweert, Midden-Limburg na in totaal 40 kilometer gekabbeld te hebben zich definitief in de natte armen van grote zus te storten.

De wandeling begint bij het station van Spaubeek en kiest meteen de meest rechte weg naar het bos, het Stammenderbos, richting Asielzoekerscentrum Moorheide, het voormalige retraitehuis St. Ignatius van Loyola van de Societas Jesu, de Jezuïeten-orde.


Foto: Het voormalige retraitehuis Sint Ignatius

Het bosklooster, waar generaties lang de hoogste klassen van Zuid-Limburgse middelbare scholen op meerdaagse retraites (religieuze bezinningsdagen) kwamen als ook gezelschappen van allerhande grote en kleine bedrijven, was in bedrijf van 1923 tot 1968, met een onderbreking van een jaar of vier van 1942 tot 1946, omdat 256 Britse bommenwerpers hun fosforbommen afgooiden boven Lutterade en op het klooster in de nacht van maandag 5 op dinsdag 6 oktober 1942. Tachtig doden, enorme brandschade en verwoesting, een compleet inferno. Paarden, koeien en varkens vluchten in een grote stampede over de Rijksweg richting Sittard. Een vergissing of gewoon het lozen van het gevaarlijke materiaal door de geallieerden voor een snelle terugreis? Wie zal het zeggen, maar het was ook een ramp voor het klooster, dat pas in 1946 weer herbouwd werd.

Retraitehuis Spaubeek heette het gebouw in de volksmond, maar het lag officieel op gebied van de gemeente Schinnen, zij het aan de onderkant van de dalhelling/Maasterras richting Spaubeek. De wandeling gaat over het voorplein van het ex-klooster, links voor langs, langs de ingang van de IVN-kelder en de grote trap, waar de retraitegroepen zich altijd lieten fotograferen en dan door de tuin van de ‘patere’ richting de grote vijver, waar vroeger de meeste padden hun eiersnoeren kwamen afzetten met als gevolg, dat de padden uit de omgeving allemaal over de smalle asfaltweg naar het klooster hun geboortewater opzochten en jarenlang daar half maart, begin april, wanneer de nachttemperaturen boven de 6 graden Celsius komen, met behulp van plastic afzettingen en ingegraven emmers, overgezet moesten worden. Dat probleem is nu opgelost, doordat aan de andere kant van die weg eerst een nieuwe paddenpoel en later nog heel wat nieuwe waterbekkens zijn gegraven of van nature ontstaan tussen de bosrand en de Geleen in het natte weiland. Een prachtig stukje nieuwe natuur!


Foto: De watermolen van Heer Jansgeleen.

Maar de wandeling volgt de noordoever van de Geleen richting tennisbanen en St. Jansmolen, waarvan Sjo Mengelers zijn vader als laatste de molenrechten had en waarover Sjo nog heel mooie verhalen kan vertellen aan wie hem treft ‘int turrep’. We passeren eerst het fossiele hek van de kloostertuin, totaal verruïneerd, want functieloos al tientallen jaren. De rododendrons bloeien paars in de kloostertuin. Deze op- en afgaande route met een mooie vlakke en brede uitloop uit het bos richting watermolen is veel mooier dan het kale en modderige schouwpad direct langs het riviertje. “Moorheide” zo vertelt onze gids IVN-geoloog Lei Nelissen heet het gebied direct buiten de kloostertuin tot aan de tennisbanen en ook hogerop de helling. “De bedoeling is dat dit de aanduiding is van een droog terrein met woeste begroeiing”, legt hij uit. Ik kan niet nalaten mij daarover te verbazen, want ik associeer ‘moor’ met moeras en zompigheid, maar ik kan geen toelichting elders vinden van deze naam, ook niet via googlen. Maar deel 7 van Der Grosse Duden, het Herkunftswörterbuch laat zien dat vanuit het Duits geredeneerd het woord ‘Moor’ moeras en drassigheid betekent, terwijl vanuit het Engels gezien ‘Moor’ slaat op het typisch Britse landschap van de ‘Moors’: droge en woeste heidelandschappen met rotsblokken. Het bos verandert aan onze rechterhand van loofbos met veel beuken in een dennenbos. “Bedoeld als steunhout in de pijlers van de Limburgse mijnen”, licht de gids toe, “omdat dennebomenhout veel eerder begint te kraken als waarschuwing bij toenemende druk en instortingsgevaar.

Voordat we het bos verlaten, maken we een slingertje naar rechts en bevinden ons aan de voet van een zogenaamde zandberg, een primitieve groeve, waar buurtbewoners en anderen vaak grind of wit mioceen foemelezand, betere naam: zilverzand, kwamen halen en generaties kinderen heel wat gespeeld hebben in het losse materiaal. Het zand komt uit het Mioceen, en geologische periode van ruwweg 5 miljoen tot 25 miljoen jaar geleden. Neerland lag op de aardbol toen al op zijn huidige plek maar voor het grootste deel onder de zeespiegel. Limburg vormde de kustvlakte of schiervlakte van die zee en vandaar ook de afzetting van het zilverzand. Door de zee achtergelaten. Google de term mioceen en kies voor de naturalis-pagina om meer te lezen. We zitten op oude boomstammen onder aan de zandberg, gerieflijk, maar ugge, ugge, ugge het stikt er van de bloeddorstige mugge. Ik sla er twee plat, maar wordt door twee lagen textiel heen toch in mijn zijkant gestoken en op mijn linkerhand. Drie dagen flinke jeuk! Maar het verhaal van de gids met de bijbehorende kaarten is interessant genoeg. Over de grillige loop van de Oermaas door Zuid-Limburg, waarbij de bedding steeds van oost naar west opschoof, omdat de bodem in het oosten behoorlijk omhoog kwam. De Oermaas sloeg bij het huidige Wezet of Visé af naar het oosten, stroomde door Kerkrade naar Düren en kwam daar in de 0errijn. Ook de Moezel (Latijnse naam Mosella dwz kleine Maas) kwam in de Maas uit, maar dan zijn we al in het Pleistoceen, veel later. De regenrivier Maas trok verschillende beddingen door Zuid-Limburg en daarom, aldus Nelissen spreken we liever van een (Maas)terrassenlandschap dan van een heuvelland. Veel steile hellingen zijn eigenlijk hoge oevers van de Maas geweest.

We lopen achter langs de watermolen, passeren links enkele dikke bomen, waarvan de stammen ooit hoog afknapten in een storm. De dode stammen staan nu rechtovereind, bezaaid met elfenbankzwammen. Hier komen we vlak langs het riviertje op het punt waar de oude oeverranden zijn verwijderd en de stroom weer mocht meanderen of kronkelen. Een prachtig gezicht met de aloude Biezenhof op de achtergrond. Een oude boerenhoeve, die ooit in de Duitse (ridder)Orde terecht kwam als dependance (onder de naam Commanderij De Kleine Biesen) van het indrukwekkende Alde Biesen-complex bij Bilzen aan de andere kant van de Maas in België en diende als opleidingshuis voor jonge ridders. Dat alles speelde zich af in de Hoge Middeleeuwen tussen 1259 en 1468, toen de carré-hoeve zijn militaire functie verloor en verder ging als pachthoeve. Twee dingen nog: hier onder in het dal: door de vondst van een molensteen vermoedt men dat er langs de Geleen in deze buurt nog een tweede watermolen heeft gelegen afgezien van de St. Jansmolen. Ook zijn hier resten van pottenbakkersovens gevonden tijdens werkzaamheden bij wegverbreding. Het is niet duidelijk of deze vondsten onder het verdrag van Malta voldoende gedocumenteerd zijn en op jaartal gebracht. Wikipedia brengt een uitgebreide geschiedenis van het roemruchte kasteel Heer Jansgeleen,


Foto: de Voorhof van Heer JansGeleen; het eigenlijke huis is gesloopt.

dat helaas in het decennium voor de Tweede Wereldoorlog werd afgebroken en waarvan nauwelijks meer ergens een foto of een tekening te vinden is. Fundamenten en een klein stukje muur is alles wat ons gebleven is van dit historische bouwwerk, dat door spoorwegaanleg, mijnverzakkingen en desinteresse jammerlijk aan zijn eind gekomen is.

Het dal, waardoor we nu lopen, mag dat ook met recht een historische plek genoemd worden, maar we gaan nu omhoog de Pepelsberg bij Sweikhuizen op. Steil omhoog wel te verstaan naar een uitzichtspunt of Belvedère



Foto: het uitzicht vanf de pepelsberg bij Sweijkhuizen

, in orde gemaakt door het kappen van berken door de stichting IKL uit Roermond (Instandhouding Kleine Landschapselementen). Deze club is sowieso bezig om geologische, archeologische en historische elementen in het landschap rond Spaubeek, weer voor iedereen zichtbaar te maken en zo het ‘Aardig rondje Spaubeek’ mogelijk te maken. Dat is het vervolg van deze wandeling, die binnenkort veel beter beschreven zal worden dan hier in een apart boekje. Zichtbaar gemaakt wordt ook bv een kampje van oeroude rendierjagers bovenop het Maasterras in deze buurt en een vindplaats van vuursteen. Tenslotte ook een oude grenssteen tussen Spaubeek en Schinnen.


Foto: Een prehistorisch stenen bijltje, een dito potscherf en vuursteen. Het ligt in Limburg voor het oprapen.

Daarover horen we tijdens onze wandeling niets, al worden op een picknicktafel bovenop de Pepelsberg door onze gids Lei wel een vuurstenen bijltje, een potscherf uit de Middeleeuwen, een stuk vuursteen en een fossiele zeeëgel uitgestald en uitvoerig becommentarieerd. De Pepelsberg, een met löss overdekte zilverzandbult als restant van een Mioceen zeestrand van 20 miljoen jaar geleden, is eigendom van Natuurmonumenten. Die organisatie is betrokken bij het opnieuw beplanten van de westflanken van de berg met pruimenboompjes, waaraan binnen enkele jaren de Sweikhuizer ´rengelaote´ moeten groeien. Deze dialektnaam is een verbastering van het oorspronkelijke franse Reine Claudes. De teelt van deze heerlijke zoete steenvruchten dateert uit de jaren twintig van de negentiende eeuw, maar raakte in de versukkeling. Nu is er nieuw elan. Lei Nelissen verklaart de plaatsnaam Sweikhuizen uit Sweiga, een oud woord voor veehof voor runderen. Het enige Limburgse bergdorp gaat terug tot 1200, het mooie klerkje dateert uit 1739 en de bekendste pastoor in deze kerk heette Mielke Thissen (zaliger), een pittige, maar sympathieke zielenherder van de oude stempel.

We trekken over de Pepelsberg heen en dalen aan de andere kant weer af door de beukensectie van het Stammenderbos. We passeren een touw met een strop, afhangend van een boomtak. De strop hangt zo laag, dat ze enkel geschikt is als speeltuig voor de jeugd. Gelukkig geen restant van een ophanging. Beneden komen we langs de Spaubeker zandberg, vlak bij de asfaltweg, die Spaubeek en Schinnen verbindt langs kasteel Terborg. Opnieuw een historische adellijke woning, waarvan alleen de voorhof bewaard is gebleven.


Foto: Zilverzand op de zandberg in het Stammenderbos in Schinnen

Halverwege de Spaubeker Zandberg, twintig meter de helling op heeft Lei Nelissen een stukje zilverzandafzetting vrijgemaakt door löss en Maasgrind weg te graven. Dit is dus het spul, waaraan Spaubeek en Schinnen enorme gaten in het centrale plateau te danken heeft. De groeves die jarenlang als huisvuilstort gebruikt werden en waarmee nu iets moois gedaan moet worden ter inpassing in een prachtig oorspronkelijk landschap.


Foto: De Annakapel in Oude Kerk


We zwaaien af naar de Anna-kapel door een vochtig stukje bos linksaf even voorbij de bebouwing rechts. Dit is de plek van de oorspronkelijke parochiekerk van Spaubeek, toen het nog Oude Kerk heette. Ook weer een heel historisch verhaal. De kapel is mooi gerestaureerd en omgeven door grote blokken van verschillende steensoorten, zoals die in de directe omgeving gevonden worden. Een keientuin, zogezegd, en ook daar krijgen we een mooi verhaal over. Dan is het nog ongeveer honderd meter en dn staan we weer bij het junglestationnetje. Hopelijk krijgt Nelissen zijn ‘Aardig Rondje Spaubeek’ snel op papier met alle bijzonderheden. Dan is dit voorproefje niet meer nodig.


Foto: Oude Kerk

BUNTER

Bunter in de tropen 2

Bunter Tropical

Alles klaar; Obama
heeft gewonnen!
We kunnen weg...

Woensdag 5 november 2008,
Kwart voor vier op mijn nieuwe HEMAklokje. In de trein tussen Eindhoven en Den Haag Centraal. Donker weer. We zijn echt vertrokken voor ruim 3 weken tropisch regenwoud in Costa Rica (we passeren nu Boxtel). Vanochtend de laatste dingen gedaan: ontbijten, douchen, schonen inspuiten, glas wegbrengen, afwasje doen, bagagecheck, reispapieren enz. Ik tref buiten op weg naar de glasbak Margriet van Koolwijk bij het autozuigen. Zij weet nu ook dat we weggaan en twee kleindochters hebben.
Miesmannetje
Dit is de ochtend der ochtenden:
Barack Hussein Obama, een zwarte Amerikaanse advocaat en buurtwerker in Chicago heeft de Amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen van miesmannetje en militair veteraan van 72 John McCain. 5 staten waren nog onbeslist , maar toen we voor het laatst CNN bekeken om ± 13.15 uur had Obama 324 kiesmannen tegen ± 150 voor McCain. Hoera! Ik ben opgetogen, ontroerd en ontzettend opgelucht tegelijk. Deze swartman heeft het met zijn charisma en zijn prachtige speeches toch klaargespeeld als Democraat na 8 waanzinnige jaren Bush (Tilburg nu). Vannacht om half 3 moest ik effe plassen. Ik ben in mijn pyjama zonder ochtendjas beneden met weinig geluid CNN gaan kijken. Ik zag de eerste exitpolls binnenkomen en Obama gelijk de leiding nemen van ± 70 kiesmannen tot 207, terwijl kakwang McCain heel lang bleef hangen rond de 30 en de 50 kiesmannen. Pennsylvania voor Obama en Ohio ook, zelfs Florida naar Obama, maar pas later op de ochtend.
Washington
Ik heb 2 uur gekeken naar het NOSprogramma vanuit een groot café in Washington: fascinerend! Tot half vijf! Obama op 207 en Mccain op 134 en de hele Westkust moest nog komen: allemaal Democraat. Alleen de dunbevolkte staten, de boerenstaten in de Great Plains gaan altijd naar de Republikeinen, maar leveren 3, 4 of 6 kiesmannen op. Ik ben echt ontzettend blij. Misschien ga ik wel Amerikanen op vliegveld Newark feliciteren met hun nieuwe president in de hoop geen Republikeinen te treffen. Wat een historische tijden we beleven.

Goede Vraag: Wat zoekt die Bunter in de tropen, als hij zo'n achtertuintje heeft?

We waren al om 13.45 uur aan het junglestationnetje in Spaubeek. Dat is de tijd voor de trein naar Heerlen. Een half uur te vroeg: ons treintje naar Sittard ging pas om 14.16 uur. Foutje. We zijn een half uurtje later in Leiden bij Floor. Geeft niks, Doey.

Nog een vraag: Naar de tropen, als je midden in Zuid-Limburg woont? Is dat wel nodig?

BUNTER