zaterdag 11 januari 2014

BUNTER in de tropen XIX




Van geldklopperij,

Dignis-Indianen

aardbevingen, Yessica,

snoep slaan en reuzen-

griezelinsecten

Hallo, sprinkhaantje, wat ben jij een joekel, zeg  FOTO BUNTER

Zondag 23 november 2008, Villas Rio del Mar in Dominical, Costa Rica, 12.37 uur.
Gisteravond was ik te  moe om te schrijven. Vandaar dat het nu gaat over onze reis vanuit Bocquete, bergland, terug naar Dominical, Costa Rica. We vertrekken uit hotel Fundadores (Budget, 27,50 $$ per nacht p.p.). We hebben goed geslapen in Bocquete in een goed bed van nummer 10. De disco bonkte wel tot 02.00 uur, maar ik had langwerpige propjes van nat WC-papier in mijn oren. Ik hoorde alleen mijn eigen bloedsomloop ruisen en op de achtergrond toch nog dat belachelijke, hormonale gebonk dat ze ‘muziek’ noemen in de westerse wereld. No way!! Daarom besluit ik na een half uur te stoppen met ruisen en de proppen uit te doen.
Een bergstroom klatert langs ons Panamese hotel. FOTO BUNTER

 We vertrekken uit dit koffiebergdorp met Indianen om 7.40 uur ’s ochtends. Het avondeten in Boquete namen we bij Roxane’s restaurant. Ine een dorada-vis die niet helemaal gaar geworden was op de grill en terugging voor een nieuwe behandeling en ik een halve gerookte kip, op hout gerookt en aan de buitenkant van de stukjes helemaal bruin. Bij het koffers naar de bus brengen missen we Ine’s kofferslotje uit San José: het was niet vastgemaakt en is van de tas gevallen in de gang. Ook een van de schoenentassen staat nog op de kamer. Het slotje is al snel gevonden en zo is alles weer OK. Vlak na het vertrek ruiken we een vieze lucht in de bus. Max doet een snelle controle: lucht door airco aangezogen van buiten. Nergens rook. Vals alarm, verder.
 In hotel Fundadores is de aardschok van maandag op dinsdag om 11 over middernacht goed gevoeld. Het hotel heeft de volle laag gekregen, maar geen schade. Het epicentrum lag op 30 km van David in de bergen. David is de Pacific haven van Midden-Amerika, zoals Limon de Caraïbische haven is.

00-0-0-0-0-00

Intussen hebben we op blz 10 links van de krant The Tico Times een bericht over de aardbeving gevonden: 20 regels. Het tijdstip 00.11 uur dinsdag 18/11, de kracht 6.2 Richter en het epicentrum als 12 km ten noorden van Puerto Armuelles in Panama langs de breukzone van Panama, en verder naar het noorden tot in C.R., gevoeld tot in Sarapiqui en San José. Het kopje luidt: 6.2 Quake Shivers the Timbers in Panama, C.R. Let op: als in het Duits alle substantieven met hoofdletters en een journalistiek cliché: Shivers the Timbers. Ook het werkwoord krijgt een kapitaal.


Nog een belangrijk bericht: Het Nationale Museum lanceert een botanische website met bijna 180.000 soorten van bloeiende planten, ruim 32.000 varens, 5.600 zwammen en 1780 soorten algen.
   Adres;   www.museocostarica.go.cr/herbario. Alles in het Spaans en botanisch Latijn.
Deze merkwaardige sterbloem ga ik zeker opzoeken in het 'herbario' van Costa Rica. FOTO BUNTER


 -0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0

Om 8.20 uur, net onderweg, zien we de eerste moskee met één minaret en een halve maan in dit deel van de wereld. Om 10.15 uur Pan.tijd, 9.15 uur CRtijd, is de grenspassage bij (?) geslaagd. Solange haar paspoort mist een stempel (exit CR), maar het blijkt geen probleem. Wel controleren een heer en een dame met al onze paspoorten de binnenkant van de bus. De koffers hoeven niet open; bij een grotere bus met muzikanten, wel. Het weer is intussen op dit zeeniveau warm en broeierig geworden.

-0-0-0-0

We moesten aan de Panama-kant van de grens in de wachtrij voor het douane loket nog voor ?$ p.p. een klein, geel stickertje kopen, dat mannen en vrouwen met feloranje hesjes en de gemeentenaam ons in het paspoort kwamen plakken. Functie totaal onbekend: conclusie: geldklopperij van toeristen. Zoals mijn goede moeder zaliger altijd zei: als ik van iedere auto die door de straat komt een gulden krijg, ben ik snel rijk. En zo is het, Make!
We moeten een quarter of 25 dollarcent voor de WC betalen aan de Panamese kant van de grens. Velen plassen ‘zwart’ omdat de juffrouw even weg is. Enkelen ontvangen een echt ‘pis-recu’ na betaling.

 -0-0-0-0-0

 Omdat het nog 2,5 uur naar Palmar Norte is, slik ik veiligheidshalve een loperamide-pil tegen Durchfall. Het horloge gaat een uur terug: een uur langer vakantie, hoera!

Enkele sfeerbeelden van een wegrestaurant in Midden-Amerika. FOTO BUNTER


 Om vijf voor elf stoppen we in wegrestaurant Dignis. “Zo heet de vallei hier”, zegt het kleine, dikke dienstertje Yessica Teyes. We drinken thee; ik ga nog even naar de baño. (Nog steeds een beetje Durchfall, maar zeker niet ernstig). Ik heb intussen in de gids van National Geographic Costa Rica gelezen, dat de Dignis het belangrijkste Indianenkustvolk aan de west- of pacifische kant van het land is. Ze hebben zelfs bouwwerken op een plek achtergelaten. Ik weet niet of er nog Dignis leven. Denk het wel. Yessica vraagt de oeroude, klassieke vraag: ποθεν; Waar komen jullie vandaan en daarna ook: welke taal spreken jullie? ‘Dutch’ kan ze niet thuisbrengen. Ik leg het uit met Duitsland en dan vraagt ze plompverloren: hoe zeg je ‘I love you’ in het Dutch? Ik schrijf het op voor kroekestöpkeY. Natuurlijk eerst in het Chinees: 我爱你 wo3ai4ni3 en dan in het Nederlands met uitleg van de klinkers. De ‘ou’ van ‘houd’ klinkt als de klinker van ‘cow’. Ik schrijf ook het antwoord op: ‘Ik ook van jou’. En nu maar hopen dat de kleine, dikkige Yessica iemand vindt uit Nederland op wie ze deze woordenschat kan toepassen. Ik geef haar mijn website en ze riposteert met haar e-mailadres: yessicateyes@hotmail.com. In restaurant Dignis hangen al de nodige kerstballen aan het plafond aan draadjes. Zij zijn daar ook een houten terras aan het bouwen ter linkerzijde. Boel herrie, dus. Er worden twee rode, overvliegende ara’s gespot. Ik was net mijn handen bij de baño en mis ze dus. Macha en Max nodigen ons uit om ½ 7 in de zwembadbar voor een verrassing. Nog een uurtje naar ons hotel.




Ons Zuidzee-hutje in Villas Rio Mar. FOTO's BUNTER

 Wij zijn ongeveer rond ½ 2 op kamer 314 van Villas Rio Mar. Een soort Zuidzee-hut met bladerdak, witte vitragegordijnen rond een privéterrasje voor de deur. Goed licht binnen, een barretje met koelkastje buiten. Twee lampen op het terras, schrijftafeltje binnen, badkamer, goed te regelen douche. Veel aflegruimte en kast en rekje op badkamer en tafeltjes en fauteuil en 2-zitsbank op het terras. Alles in bamboe: tempo doeloe. We laden af en gaan eerst lunchen, als we ons plekje voor twee nachten gevonden hebben. Ik neem een hamburger en Ine een sandwich met frites. Bij de lunch ook natural water met ananas en bananen voor mij en milkshake voor Ine met enkel banaan, kosten ruim 22$. De loperamide heeft zijn werk gedaan: mijn darmen hebben Domenical gehaald en ik kan onbedreigd bij de supermercado de sleutels voor de baño vragen.
De ingang naar ons nieuwe paradijsje in Costa Rica FOTO BUNTER

 Max en Marsja geven ons als verrassing in de zwembadbar een piñata-treat met een grote blauwe beer van karton en crêpe-papier.  Zijn dikke poten zitten  helemaal vol met superzoete snoepjes en lollies. 2,5 kilo in totaal. Met een touw om zijn nek hangt Max de beer op over een grote ronde balk die twee staanders verbindt. Om de beurt worden mensen geblinddoekt en rondgedraaid. Ze hebben een lange stok in de hand en moeten het snoep uit de beer slaan. Een traditionele kindertraktatie bij verjaardagen in Latijns-Amerika. Bij ons ouderen en jongvolwassenen gaat het wat ruiger toe. Hoewel Max de blauwe beer snel verplaatst, zo gauw de mepper de blinddoek om heeft zijn de klappen nogal raak. Adri van Pieter mept zelfs bijna het bomvolle snoepmandje van een tafel af en wel een glas met vruchtpunch dat we allemaal krijgen.
Eerst ophangen;

Dan meppen met een stok;

En dan zijn er heerlijke zoete snoepjes. Je raakt er gewoon je hoofd van kwijt FOTO's  BUNTER


 Voor die tijd heb ik mijn eerste confrontatie met een groot, tropisch insect achter de rug. Hoog in de vitrage van het terras in de sectie links van de hangmat spot ik iets dat lijkt op een vastgenaaid dor blad. Ik kijk goed en ik zie een langwerpig, banaanachtig lijfje met op de rug twee donkerbruine vleugels in de wesp-positie. Ik por het beest om hem voorzichtig buiten de vitrage te werken en ik krijg meteen de griezels van het gefladder en gevlieg van het dikke beest. Ik walg en griezel tegelijk en het beest vliegt heel hoog tot in de nok van onze hut, buiten, gelukkig.
22.05 uur. We eten de eerste avond lekker in het restaurant van Villas. Ine neemt iets vegetarisch dat zwaar valt en een beetje diarree veroorzaakt. Ik neem vis in geflambeerde amandelen en dat is heerlijk. Om 22.00 uur te bed onder het voortdurende gepiep van cicaden. Ik slaap als een roos en ontwaak verfrist, maar Ine heeft door de matras onder het bed niet, helemaal niet geslapen en staat gebroken, met een stijf been en een onwillige bilspier, op. Zij heeft in de vroege ochtend waarschijnlijk een vogel horen roepen met een geluid dat ze omschrijft als “een hoge vrouwenstem, die oproept tot een ritueel”, in drie tonen, eerst twee klimmende en dan een dalende. Nu lees ik bij National Geographic dat in Costa Rica, maar dan alleen in sommige stukken van het nevelwoud een drielelklokvogel leeft die een sinistere, metalige roep heeft die somber door het woud klinkt.
Het leven is hier zo uitbundig, dat de wekelijkse vuilniszak in een kooi moet worden aangeboden, anders wordt het afval opgegeten door de plaatselijke fauna.FOTO BUNTER
 Wij zijn niet meegegaan met de walvistoer, vandaag, en ook niet met de wandeling door natuurreservaat Corcorades of iets dergelijks. We horen achteraf om 17.00 uur van de deelnemers, voornamelijk de jongeren, dat de chauffeur niet om 06.00 uur kwam opdagen, maar pas om 07.00 uur. Dat er geen walvissen op zee gezien zijn na een tocht van zes uur op de Pacific. Dat het hard regende tijdens de lunch, dat er Spaanssprekenden aan boord waren die ruzie kregen met hun reisleider en dat die niet-smalle Ria in het water gevallen is tijdens het waden naar de speedboot. Maar dat er wel slangen, krokodillen en toekans gezien zijn. Een trip van 95$$ p.p. was voor sommigen een teleurstelling; anderen vonden hem wel interessant. De natuur laat zich nu eenmaal niet dwingen. We gaan zaterdagmiddag laat nog even het zwembad in in lekker fris, maar niet echt koud water.
  We ontbijten simpel met thee, geroosterd wittebrood en guave-jam. We gaan om ½ 10 op pad richting natuur, linksaf denken we, maar in plaats daarvan komen we in een primitief dorpje uit onder een betonnen brug, Domenical/Pueblo del Rio. Veel shabby restaurantjes in gribusstijl en backpackers-hotelletjes op palen vlak achter het Pacific-strand vol bruin zand met riviergrind en heel veel aangespoeld drijfhout, voornamelijk boomtakken en stronken. We besluiten daar nergens te gaan eten, maar gaan wel koffie met muffin en brownie eten bij het goede bakkertje onder de plastic groene kerstboom met rode ballen en strikken. Er is ook een heel goed groenteboertje met prachtig fruit, vers.
In het schamele dorpje langs de riviermonding  FOTO BUNTER
Vrolijk onder de kerstboom. Elk jaar een snikhete KERST. FOTO BUNTER 
Aan de rand van het secundaire oerwoud. FOTO BUNTER
-0-0-0-0-0-

Het water in de grote fles in het koelkastje is voor ¾ knatsjbevroren en het blikje ook bijna helemaal. Ik moet met de zeildoek pen van mijn Swiss-Army-knife een wak hakken in de hals van de fles. Bij het ontbijt worstelt een oudere Amerikaan met een ketchupzakje. Ik presenteer hem mijn zakmesschaartje, maar het gaat al. Hij blijkt een Hollandse grootmoeder te hebben, als ik me laat ontvallen: “If you ain’t Dutch, you ain’t much”. Van Mos, zegt hij. Nooit van gehoord, ha ha!

-0-0-0-0-0-0-
FOTO BUNTER
Ine fotografeert in het dorp het waarschuwingsbordje “Don’t feed the alligators” op en dikke boom achter een zwaar hek. Een een donkerbruine vlinder op het blad van een struik. Het dier heeft een soort staart aan de vleugels.

De bruine vlinder met de vleugelpunten, niet helemaal scherp, jammer genoeg! FOTO BUNTER


-0-0-0-0- 
                          
Aan de eerste weg achter het strand veel snuisterijenuitstallingen. Er komen twee agenten voorbij die ‘Ola’ roepen. Ik zeg: ‘Ola, ola, cascador sin pistola’, maar corrigeer op tijd: ‘con pistola’. De allereerste keer heel letterlijk.
’s Morgens: een bruine en een bruinzwarte eekhoorn op de dikke boom tegenover ons terras naast de boom met de roze leliebloemen, heel mooi. Lekker op kamernummer geluncht met een sandwich voor Ine en ik een Ceviche, een rauwe vis in blokjes, gemarineerd in limoensap, heel apart. Op weg naar het dorpje volgen we de rivier, waarin we op grindbanken een ibis met grote, kromme, roze snavel, een paar witte reigers (een zilver-, een met gele poten) en een paar strandlopertjes zien plus een aalscholver.
 
Snuisterijenkraampjes tussen strandpalmen. FOTO BUNTER

Akkoord, een zoekplaatje, maar er staan wel een ibis, een reiger en wat steltlopertjes op. FOTO BUNTER

-0-0-0-0-0-

Ine maakt een foto van een palmenrij bij het restaurant met felrode stamsegmenten. Langs het pad prachtige Cicaspalmen.
Palmen met felrode stam, vreemd. FOTO BUNTER
-0-0-0-0-0-

Om half drie gaan we rechtsaf, ook langs de rivier.
-0-0-0-

We zien de rivier haaks in de zee uitmonden, de Pacific. Geen koraal voor de kust, dus, denk ik.

-0-0-0-

 En langs blaffende honden aan een touw, gelukkig. We vinden een bord rechtsaf (nature trail and birdwatching). We gaan daar het secundaire oerwoud in.  Eerst over een breed stroompje met voldoende platte stenen om droog over te komen. Dan gaat het door de weelderige vegetatie hairpinsgewijs steil omhoog. We horen er veel, maar zien weinig woudvogels. Wel een vlinder met knal- en knalrode vleugeltjes, die als een te fel vlammetje in de lucht rondfladdert. Als hij stil aan een dood takje gaat hangen is het net een dood blaadje. Een bordje langs de weg ‘Caballos te huur’. Caballos – paarden, ‘baj’ in het Maastrichts: een oorspronkelijk Spaanse woord? Het woud is smoorheet en drukkend zonder zon. Opnieuw maakt het grote indruk op me. Om 16.00 uur terug. Uitrusten, lummelen tot het avondeten met Pieter en Adrie uit Brabant; heel fijn gekletst over reisavonturen.

-0-0-0-0-

Bij het avondeten zingt een Spaanse crooner het mooie lied ‘Amapola’ (klaproos). Eindelijk mijn muziek in plaats van dat stomme k..gebonk.

-0-0-0-0-
Daar istie weer, die griezel. FOTO BUNTER


Ik heb Arroz con mariscos gegeten met ‘mono loco’, gekke aap, na. Banaan met ijs en chocoladesaus. Op de terugweg gaat het griezelverhaal verder. Op de buitenkant van de vitrage van Adrie en Pieter op 312 zien we een reuzensprinkhaan zitten van wel tien centimeter lengte. Ik waarschuw de buren als ze terugkomen en Pieter neemt foto’s met flits. Het dier is inderdaad enorm en chocoladebruin met een werkje. Hij fotografeert ook van binnen en dan zie je de grote bruine poten en het oranje-zwart gestreepte lijf. Pieter mept ertegen met een schoen, maar hij houdt zich stevig vast aan het gordijn bij het lampje. Als hij gaat vliegen, ga ik gillen. Meer mensen komen kijken. Griezel de griezel ook al doen die dieren helemaal niks. 22.55 uur. Schluss.
BUNTER      
     

Nog een keer de bruine vlinder, al scherper en op de achtergrond is een bouwperceel te koop. Wonen in de tropen: een idee om lang aan te wennen, denk ik. FOTO BUNTER