Ik wil
Te vroeg zakt de zon weg in ijzige vrieskou en duister
Nederland juicht op scherpe ijzers en ik,
ik kijk verlangend
naar glanzende kastanjeknoppen, hoog langs het plein.
Zij verbergen alweer een nieuwe, heldergroene wereld.
De allereerste, nieuwe maan staat als een dunne, kromme krijtstreep
In het zuiden naar de Venuslamp te lonken, een helderblinkende potloodpunt.
Nu voelt de lucht voelt nog aan als veiligheidsglas
met hier en daar een dun sterretje.
Toch heerlijk.
Dit is geen verlangen dat verlengen heet
Dit verlangen kan niemand zien noch voelen.
Dit zit zo diep…
Verlangen naar warmte ook van de zon,
Verlangen naar licht, ook dat in je ogen,
Verlangen naar stemmen, niet te hoog boven de grond
Verlangen naar wat geluk dan ook moge zijn
Verlangen naar wijde verten en gestage beweging, nog steeds opwaarts
Ik lijk verdomme wel een doodsbange bloembol in de tuin, tegen het bevriezen aan,
Een hysterische hyacint, die bloemetjes en stengels diep in zich voelt kriebelen, bang om te vergaan.
Ik hoef geen knallen, kruitlucht, gore dampen uit spetterende kleuren.
Ik hoef geen dure drankjes en lam gewens, geluchtkus en niet gemeend gebazel
En zeker geen paul de leeuw op de teevee met sloten bah-bier en schips.
De tijd heeft geen besef van zichzelf, gaat maar door
Kent geen oud en nieuw, lacht champagneboeren uit.
De tijd is van iedereen; iedereen mag hem hebben en besteden en gebruiken,
Zolang er adem is: blijf toch wakker
Ik verlang enkel drie seconden diepe stilte
En twee zuchten zuurstof
om zelf te zeggen, te zingen
En ook te doen.
Niet meer roken; niet meer drinken; niet meer snuiven; niet meer spuiten, niet meer trekken of duwen, slikken of schransen.
Ach het is allemaal zo gemakkelijk en goedkoop.
Ik wil niet niet
Ik wil wel
Ik wil altijd leven met jou
Bunter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten