Bunter tropical
De tocht naar Monte
Verde is een avontuur!
Zaterdag 8 november 2008, Monte Verde Hotel Los Cipreses in lodge-stijl.
Onder de foto: Ja, de orchideetjes komen eraan. Dit is een Huntleya meleagris.
Dan gaan we in het hotel eten aan een tafeltje in de porch, de geheel open voorgalerij. Typisch tropisch verschijnsel: nergens glas in de ramen aan de straat, behalve bij het segment, waarin de deur zit. Ine neemt arroz con pollo: een berg rijst met kip en paprika, frites, salade en ik neem de Salmon Hollandes: een moot zalm met groene asperges, Hollandaise saus, een paar groentetjes en een blokje aardappelrösti onder kaas. Nouvelle cuisine stijl dus een kleine, maar lekkere portie. We zijn met drankjes (Bacardi oscuro en rode wijn) nog geen 25 euro in colones kwijt. Ik trek dan naar de bar van het hotel – heerlijk, alles in huis – en bestel een daiquiri bij monsignor Luis en rook mijn eerste Hajenius-tuitknakje. Ine wil niet blijven en gaat boven vast inpakken en rommelen in kamer 219. Ik beloof om 21.00 uur haar te volgen. In de bar tref ik een deel van de groep die vòòr het eten zit te borrelen. Ik houdt een korte toast over Darwins uitspraak “Hence a traveller should be…” en blijf al snel alleen met Marcha die ik een paar dingen over Mandarijn vertel en 3 karakters laat zien. Zij van haar kant vertelt over haar ervaringen in de reissector en vooral de afdeling ‘onaangename’ klanten uit Duitsland, Engeland en de VS. Ze heeft werkelijk het een en ander meegemaakt met zogenaamde vakantievierders. Gezelligheid kent geen tijd. De eters per taxi van café Mundo komen terug in de bar. En dan is het al half tien en verschijnt mijn Ine verontwaardigd ten tonele. Klassieke scène: vrouw haalt drinkende echtgenoot uit kroeg. Toe, vader, drink niet meer… Zo erg is het niet: ik zwijg en pak in. Om kwart op 8 zijn we vanochtend beneden.
Onder de foto: En nog een met een paarsgestreepte omhoog wijzende lip. Nog op te zoeken. Twee uur later: gevonden op Internet: het is zonder enige twijfel de Encyclia fragrans, de geurende. Hoera!
Ik werd vannacht om 04.00 uur wakker om te plassen en kwam niet te best meer in slaap. In Nederland is het dan elf uur in de ochtend! Uitslapen, zeg ik tegen mezelf en uiteindelijk lukt dat. De wekker loopt om 07.00 uur af. Ik neem een Hollands ontbijt: twee bruine sneden brood met worst en ham en kaas en wat fruit, ananas, papaja en watermeloen. We zijn op tijd bij de bus en vertrekken om 8.35 uur naar Monte Verde, waar we nu in kamer 32 zitten. Ik te schrijven; Ine te puzzelen. De tocht naar MV is een avontuur. We rijden in onze super-de-luxe bus eerst 2,5 uur over de Panamerican highway die een gewone tweebaansweg blijkt, een soort Napoleonsbaan.
=== Een opmerking over kamer 219 van Gran Hotel Costa Rica in Dan José. De kamer is groot: 2 tweepersoonsbedden. De verlichting is slecht: er zit geen knop bij de deur en je moet in het donker halverwege de kamer in om het lichtknopje te vinden. Het duurt even voordat het licht is, want er zijn spaarlampen ingedraaid – wit. Er is geen daglicht, want het smalle raam, waarvan het glas bestaat uit glazen lamellen, ziet uit op een donkere smalle binnenplaats, twee tot vijf hoog, waarin nauwelijks daglicht valt. Die binnenruimte staat aan onze kant vol met ladders en steigers. Er is een nepdeur in onze kamer in de wand tegenover de voordeur en tenslotte heeft onze buurman de tv tot 00.00 uur kei- en keihard aanstaan. Ook horen we een dreun van airco. De lamellen sluiten helpt niet echt ===
Onder de foto: Doña Lela, de eerste stop op weg naar Monte Verde
We maken na 2,5 uur een koffiestop bij doña Elena (lees: Lela) , maar voor die tijd is meisje Olga zo misselijk geworden dat ze bij een noodstop ‘plassen’ de bus uitvlucht en voor het front van de troep tien minuten lang over haar nek gaat in een buitenwasbak bij een tankstation. Volgens haar vriendengroepje kan ze niet goed tegen drank en had ze vrijdagavond een cocktail teveel op. Dom meisje dus. Enkele kilometers na Doña Lela (koffie en vruchtensap, maar ook een tropische verrassing) slaan we af de berg op.
Onder de foto: Daarom zijn de bananen krom. De aangekleden zaaddozen, alias vruchten, alias bananen van Musa spec. buigen, zelfs in groen, onrijpe vorm als kammen omhoog naar het licht!!
Onder de foto: In de tropische achtertuin van de Doña!
In de achtertuin van de Doña om 10.45 uur zie ik een processie bladsnijdermieren over de beton lopen met lange, smalle bladreepjes boven hun koppetjes. We zien ook een grote donkergroene vlinder, een felle oranje, een geel spinnetje in een web en twee vrouwtjes van de z.g. Jezus Christ-hagedis, zo genoemd hier, omdat de beestjes over het water kunnen lopen. (Cfr Marcus, 6, 48). Er zitten ook drie grote blauwgele ara’s in een kooi, maar die tellen niet mee!
Onder de foto: Deze ara telt niet mee!
Omhoog gaat het na de afslag tot ongeveer
Onder de foto: Onze eerste pongo's of brulapen In Costa Rica.
Er zit een dikke brulaap in een boom langs de weg. Hij ligt in tegenlicht op een dikke tak op zijn buik en heeft zijn staart om de tak gekruld. Pongo’s heten ze in Costa Rica. Ondanks het slechte weer rijdt Max onverdroten door en af en toe zo langzaam dat we de bermvegetatie goed kunnen bekijken. Gele composieten, roze trompetbloemen, kleine blauwtjes, rode pluimen, jonge bamboe. Allemaal prachtig. Sommige bamboestammen zijn dun, maar tot vijf meter hoog en felgeel met groen blad. Ook staan er hier en daar agaven, maar enkele met een bloeistengel.
Onder de foto: Een Vanda?? Schaam je, Bunter, het is een doodordinaire Waterhyacinth.
Ine maakt een foto van blauwe bloemen in een regenplas langs de weg. Vanwege een orchidee-blad op de voorgrond denk ik eerst: orchidee, maar de bloemkleur blauw is zo zeldzaam bij die soort, alleen bekend van de Vanda coerulea, dat ik tot waterhyacint besluit. (21.30 uur) Zeboes en paarden staan overal in weiland op hellingen en op een plek staat midden in een wei een agave met metershoge bloeistengel. Om 13.50 uur eindelijk in Santa Elena. Een klein toeristisch dorpje vooral bestaande uit snuisterijenwinkels en restaurantjes die erg verschillen, zo merken wij later tot onze schade. We eten lekker bij Morpho’s. Een Morpho is een tropische vlinder met, dacht ik, Europese verwanten; ‘cassado’ veget. en met biefstuk wordt het. Lekker, al is de biefstuk superplatgeslagen en de kaas vergeten bij de veggie-versie. Lekker met rijst , bonen, salade, vlees en pisang goreng. Het is droog in Santa Elena en het heeft er ook nog niet geregend vandaag. De nightwalk in de forest gaat door, denkt Marcha. We gaan naar kamer 32, een van binnen oranje-terracotta gekleurde kamer met badkamer. Ik sla een klein spinnetje dood en later verpletter ik een klein bandvormig kruipsel onder mijn voet.
Onder de foto: Kijk, domme Bunter, zo ziet een echte orchidee er in de tropen uit: drie tot vier groene pseudobulben (soort bovengrondse tulpenbollen, bedoelt de vaktaal daarmee) met luchtwortels vastgeklemd op een tak of gewoon tegen de bast van een boom. Ook in de tuin van de Doña.
De Nightwalk gaat niet door vandaag, wel later in de rondreis. Jammer, het zou mijn eerste oerwoudervaring worden. Nu gaan we om 19.00 uur met de bus naar het dorp om in tweee uur te eten. Met een hele groep eten we in Boemio’s. Kippensoep is lekker, spaghetti bolognese van Ine niet. Bier Imperial OK. Ober wil alles op 1 rekening met 10% procent rabat. Doen we niet – gesputter, toch afz. rekeningetjes. We zijn voor ons bescheiden maal 16.000 colonnes, ongeveer 20 euro kwijt. Voor de eerste keer als toerist echt genept! Om 21.30 uur terug in 32 – Hoera en dit verslag is bij. Buiten horen we het geluid van een disco concurreren met tropische nachtgeluiden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten