hoe lang en hoe ver: Chinees dagboek deel XX

vrijdag 6 februari 2009

Chinees dagboek deel XX

Chinees dagboek, deel XX

中(zhōng)国(guó) 日(rì)记(jì)，第(dì)二(èr)十(shí)部(bù)分(fen)

Met Bunter op weg naar Beijing! XX

Bij de nomaden:

van yakshitvuur,

lekkere thee en

tsampa in de tent

二〇〇六年五月六日星期六

Xiahe, zaterdag 6 mei 2006, zelfde hotel, kamer 224, 22.00 uur

Alweer een prachtige dag op de rand van Tibet achter de rug. Ik ben erg moe, het is tien uur, maar toch wil ik onze belevenissen nog boekstaven. Met 4 taxibusjes vertrekken we om 9.00 muur naar de hoge graslanden rond Xiahe. We willen allemaal erg graag nomaden met yaks en schapen zien, maar moeten lang wachten. Niet op de yaks. Al na een half uur rijden, ontdekten we een kleine kudde enkele honderden meters uit een vreselijk verharde weg vol losse rotsblokken, diepe kuilen, sporen, plassenmodder en alles wat je maar aan ongeregeld tegen kunt komen op de weg. We hobbelen en schommelen, gaan scheef en weer recht als in een negentiende-eeuwse postkoets. Wij rijden ook veelal als laatste in de rij van vier en happen dus behoorlijk stof van onze voorgangers. Maar niet gezeurd; het is stralend zonnig weer en op weg naar de hoge weiden op 3500 – 4000 meter wordt het na de frisse bergochtend heel lekker warm.

Foto: De eerste yakkudde.

We stoppen dus bij de eerste yakkudde en de dappersten stortten (sic!) in de diepte via een steile grashelling naar beneden voor foto’s. Ine en ik sparen onze krachten en bekijken de harige, zwarte dieren met de verrekijker. Er zijn een paar ‘dzo’ bij, dat is Tibetaans voor een kruising yak-Engels Hertfordshire-rund. Op aanwijzen van Danny, onze goedlachse gids, vinden we honderden pas opgekomen zilvergrijze rozetjes van Edelweiss tussen de vele yak- en schapekeutels. Vervolgens stoppen we op een lager, heilig bergtopje, waar monniken en lama’s vaak komen bidden voor nomaden en dorpelingen. Het is daar een wirwar van kleurige linten, takken en geluksbriefjes. Onze Danny hangt er het onwaarschijnlijke verhaal op van de zomer- en winterverblijven van de nomaden, ’s Winters zouden ze hoog de bergen ingaan en ’s zomers de dalen ingaan. Onwaarschijnlijk! Hoe de dieren bewegen wordt niet duidelijk. Twijfel alom. De zomertenten zijn dunner en wit, de wintertenten zijn van bruine yakwol. De Tibetaanse tenten heten ‘jirth’ tegen Mongoolse jourth. Er is ook nog een vraag over de hondenkadavers, die we op weg naar X. onder enkele bruggen zagen hangen. De verklaring is weer meervoudig 1. een soort beschermingsmaatregel voor het dorpje achter de brug. 2 het wegspoelen van een dierziekte door het rivierwater en 3. het promoveren van de hond na zijn reïncarnatie tot mens. Onze Danny vertelde gisteren in het Labrangklooster na enig doorvragen dat de geelmetalen daken daar voor 20 tot 30 procent uit goud bestaan en voor de rest uit geelkoper. Ook Wybe acht dat onwaarschijnlijk en houdt het op messing. We passeren een paar dorpen van lemen hutten en arriveren in de stadspoort van het dorp met de acht hoeken. 八(bā)角(jiǎo)成(chéng)古(gǔ)。 Er staat een 3-4 meter hoge aarden wal rond dit historische dorp met een stadspoort erin uitgespaard. Het hele dorp en ook veel kinderen loopt uit om de 4 busjes met bleekscheten te zien. Ze zijn helemaal niet verlegen. Vlak buiten de poort komt bronwater uit een pijp, het water voor het hele dorp. Danny vertelt ons dat de ‘stadsmuur’ , heel dik ± 5 meter dik, 2000 jaar geleden werd opgetrokken om te dienen als waterkering. Dat is nu niet meer nodig. We beklimmen langs een angstig paadje de muur en hebben een prachtig uitzicht. Drie schooljongens en een meisje schrijven hun namen in karakters in mijn boekje. Hier komen ze:

桑吉（sanzi）(meisje,alleen voornaam?)

道吉?? 杂让（daozhi za rang）

Daozhi dawa道吉?? 达娃

Kou pou ？？

Ik vraag waar ze wonen en ze wijzen. Een jongen met twee kleinere broers én een buurjongen en het meisje helpen me de enge muur afklimmen met 2 stokken. Ze brengen me naar hun huis en de binnenhof, waar ik hun ye ye, opa (vaders vader) ontmoet die geen woord Chinees spreekt. Zijn 4 kleinzonen tolken voor hem naar het Tibetaans. De boefjes geven ook en ander karakter voor fiets op: ‘ziche’ ze laten het middendeel ‘xing’ weg. Dan laat een nog kleiner bengel me zijn nog lege schoolschrift zien. Er staat op de gele kaft in het zwart Bi Ji Ben en de karakters erbij. We rijden er weg en lunchpakketten aan en riviertje. Er hangt een klein meisje rond dat speelt met een kleiomhulsel met klein balletjes erin (Louvre, begin van het schrift (). De volgende stop is voor mijn gevoel minder interessant. Bij het lemen dorp Tseney bezoeken we een pas herbouwd 12^e-eeuws klooster. . Verwoest tijdens de Culturele Revolutie in ’65-’66 en in 1982 weer beginnend opgetrokken als satelliet van het grote Labrang. Dit klooster houdt de oorspronkelijke Bon-religie van Tibet en Achter-Indië in ere. Je mag er tegen de klok in de kora (pelgrimsweg rond klooster) lopen of procrastineren.

Foto: Dit is dus procrastineren, de vermoeiendste pelgrimeer-methode: plat op de grond gaan liggen, weer opstaan, een paar stappen doen en dan weer gaan liggen enz. enz.

En ook de gebedsmolens moeten andersom draaien. In een volgend dorp stoppen we om te splitsen en te plassen. Wybe wil met liefhebbers door naar een kratermeer nog 1,5 uur hobbelen verder. Gelukkig ontmoeten we twee backpackers te voet die op zoek zijn naar eten en er behoorlijk verhit uitzien. Een Amerikaan uit Californië en zijn Bulgaarse vriendin. Ze vertellen ons dat er op ± 6 kilometer dwars op onze weg nomadententen staan. Het kratermeer wordt weggestemd en we gaan dwars door de graslanden over een heel zacht pad en door een stroom op de bonnefooi op weg; en warempel daar is en kleine yourth, ofwel een yirth, bewoond door Renqin (19) en zijn vrouw (18) Durjizo van de familie Jishe (alles op zijn pinyins uitgesproken). Hun hond heet Jerik en ze hebben 182 schroefhoornschapen en 20 yaks nog in het winterkwartier bij de oude lui. (Allen analfabeet). We worden vergast op thee, gestookt op een klein potkacheltje vol droge yakshit,aangestoken met droge jeneverbestakken. We krijgen er tsampa bij, het basisvoedsel van de nomaden, een soort bruine pasta met zoute raspkaas van yakmelk. Gemaakt van water, gerstemeel, yakboter, kaaskorrels en het is lekker. Heel erg blij gaat de hele groep voor 120 元 p.p. op huis aan nu. Het busje voor ons krijgt een lekke band, in een kwartier gefikst en dan zijn we even over zessen voldaan thuis. Ine kan nog mooie stofjes kopen en ik en verpakkinkje moslimthee. 23.20 uur Schluss na een heerlijke goulash-avondsoep met wittebrood spaghetti en sla en een pizza in Tsewang’s café, samen met Ernst en Mariska. Morgen vanaf 9.00 uur terug naar Lanzhou en dan met de softsleeper naar Xi’an. Doey. Wan an. Na deze Eintrage ga ik alleen nog maar op de rechterbladzijde schrijven. Links is dan plaats voor kleine tekeningetjes en overwegingen, glossen, invallen etc.

BUNTER

Foto: Het onvergetelijk mooie landschap rond Xiahe.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Welkom, welkom, lieve mensen: lees en huiver (van genoegen, natuurlijk

Pasen op zijn Chinees

复(fù)活(huó)节(jié) 快(kuài)乐(lè)
Vrolijk Pasen staat hierboven in het Chinees en met deze mooie wens, die wel erg laat komt dit jaar met die extreem vroege Pasen op 23 maart, verwijs ik natuurlijk naar de natte Paaswake die mijn vrouw en ik in 2006 meemaakten in ons hotel in Hong Kong. Het is nog steeds geen uitgemaakte zaak: was de waterafvoer van de douche inderdaad te krap of heb ik te lang die toepasselijke aria gezongen uit ’Das Land des Lächelns’ van Franz Léhar, een van de lievelingsoperettes van mijn moeder zaliger over China, het land van de glimlach?

Pesach, Pascha, Pasqua, Paques, Pasen, Easter, Ostern en ga zo maar door: elke taal heeft een naam voor dit centrale mysteriefeest van het christendom. Zelfs het Baskisch: Basko. En het Schotse Gaelic: Càisg. En dus ook het Mandarijn Chinees: je hoort foe-chwoho-dziejèhè. Vrolijk klinkt als ‘kwajluh’, met de ‘u’ van ‘blut’.

Letterlijk vertaald: weer-leven-feest. Op de bijgaande stillevende foto heb ik de karakters op klassieke wijze onder elkaar gezet: het langste rijtje moet het eerst gelezen worden en dan het kortere rijtje links. Vooral over het huó-karakter valt iets te vertellen.

De linkerkant laat drie druppels water zien en het centrale rechterdeel een vierkant blokje voor mond en er wordt iets uitgestoken uit die mond naar boven. Dat kan dus alleen maar een tong zijn. Het Chinese woord voor tong is ‘shé’ met dit karakter: 舌. Drie druppels water op een tong is dus ‘leven’ en als je midden in een van de Noord-Chinese woestijnen staat, kun je je daar wel iets bij voorstellen. Zo kun je de betekenis van het karakter onthouden, maar de stap naar het woord, de uitspraak is in dit geval veel moeilijker: huó (chwoho, tweede toon). Misschien dat het rechterdeel shé ooit anders geklonken heeft en de verwijzing naar de uitspraak dus verloren gegaan is. Grappig is wel, dat ik bij mijn speurtocht rond dit karakter een oude betekenis vond: ‘het geluid van snelstromend water’. Nou, ook dit onderdeel van het Chinese begrip Pasen is toepasselijk: snelstromend water over de rand van de douchebak in dat hotel in Hong Kong.

Tenslotte: de eerste twee karakters van het Chinese Paaswoord, fù-huó worden ook gebruikt voor het werkwoord ‘reanimeren’. En zo is Pasen in China het re-animeerfeest.
Dat Chinezen überhaupt iets over Pasen te weten kwamen, moet toegeschreven worden aan de orde van de Jezuïeten, die al in de zestiende eeuw pogingen deden om Zuid-Oost-Azië tot het christendom te bekeren. Zo trok de Spaanse Jezuïet Juan Bautista Ribeira in 1568 vanaf de Portugese handelspost Macao het binnenland in zonder ook maar enige kennis van de taal, de cultuur en in zijn westers klofje van die tijd. Hij vertrouwde enkel op Gods genade, zo schreef hij later aan zijn overste. Ribeira bereikte helemaal niets, kreeg geen enkel contact met de bevolking en keerde na drie jaar diep teleurgesteld terug. Zijn conclusie was: als Gods genade niet hielp, dan was het hoog tijd voor soldaten. Twee Italiaanse Jezuïeten, Matteo Ricci en Michele Ruggieri deden in 1583 een tweede poging in de buurt van Macao. Zij kenden de taal en kleedden zich aanvankelijk als boeddhistische monniken. Zij maakten wel contact en werden vriendelijk ontvangen, maar waren later gedwongen om echt zijden Chinese gewaden te gaan dragen met speciale hoeden op om achterdocht bij de autoriteiten weg te nemen en te kunnen converseren in de betere kringen. Ze maakten zelfs gebruik van draagstoelen. Het christendom is nooit aangeslagen in China vanwege de enorme cultureel kloof die er gaapte.

De Amerikaanse sinoloog David Porter heeft de eerste goed gedocumenteerde ontmoetingen tussen Oost en West in de zestiende eeuw beschreven in zijn boek ‘Ídeographia, The Chinese Cipher in Early Modern Europe’ Daaraan heb ik ook de historische details ontleend.
David Porter, Ideographia, 2001, Stanford University Press, Stanford Californië, ISBN 0-8047-3203-5
Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, Yale University Press.

Wat is tijd?

“Als je ervan uitgaat dat de aarde van west naar oost draait, zodat de draaiing van de aarde als het ware wordt ingehaald en je terechtkomt in een land, waar de zon op macroniveau eerder opgaat, zodat het daar later is.”
Zo heb ik het neergeschreven in mijn dagboekaantekeningen van 15 april 2006 naar aanleiding van de vlucht Frankfurt-Hong Kong. Je vliegt naar het verre Oosten, naar China. Daar komt te zon veel eerder op, dus is het er veel later. Telkens als ik dit korte zinnetje lees en probeer te begrijpen, vallen mijn hersens in een knoop. Hoe kan het nu ergens later zijn, als er de zon net eerder opkomt? Je bent geneigd te denken: Dan moet het daar ook vroeger zijn natuurlijk. Wat een raar fenomeen is tijd eigenlijk?, dacht ik in het vliegtuig er gelijk achteraan en toen begreep ik er helemaal niets meer van.
Nu, weer ruim twee jaar ouder en wijzer, denk ik dat de clou in de richting zit waarin de aarde draait om zijn eigen as. De aarde draait in oostelijke richting, vandaar : ex oriente lux, in het oosten komt schijnbaar de zon op, niet omdat de zon in een soort zonnewagen rond de aarde draait of getrokken wordt met paarden, maar omdat de aarde zelf draait naar het oosten toe.
Oké, daar komt in China de zon op. Bij ons nog niet, want wij wonen veel verder naar het westen. Bij ons is het nog donker, maar vanwege de draairichting van de aarde komt de zon uiteindelijk ook onze kant op. Bij het eerste hanengekraai in onze contreien, staat de zon natuurlijk al veel hoger aan de hemel in China, omdat de aarde inmiddels onder de zon door is gedraaid en DUS is het daar later. De tijd van de dag wordt dus afgemeten aan de stand van de zon. En zo beschouwd is de tijd, die voortdurend verglijdt, niet meer dan het draaien van de aarde, waardoor de dag- en nachtzijde van onze planeet steeds achter elkaar aan jagen.
Er zijn ook prachtige foto’s vanuit de ruimte, waarin je scheiding tussen dag en nacht, de dageraad als een vlak van licht over de onbewolkte Sahara ziet trekken. Maar hoe komt het dan dat we ouder worden door het draaien van de aarde? Daarmee wordt toch alleen maar de tijd gemeten via de zonnestand, maar wat is de tijd zelf dan, afgezien van methodes om hem te meten? Ik weet het niet, het wezen van de tijd, maar mijn gevoel zegt, dat het alles met beweging te maken heeft. Per slot van rekening beweegt alles wat leeft en verslijt langzaam.

Hotel en zo

fàndiàn, 饭店 dat is het Chinese woord voor hotel, dat wil zeggen een groot hotel voor buitenlandse toeristen, zo’n hotel als wij hadden in Hong Kong, toen wij daar half april 2006 arriveerden. Je hoort: fan-tie-jèn, alle drie de lettergreepjes vrij snel uitgesproken op een soort strenge, bozige toon. Misschien eerder nog klinkend als fantjèn, waarbij de ‘t’ niet teveel mag spetteren, moet een zachte ‘t’ zijn. Dat zijn dus twee vierde tonen uit het Mandarijn achter elkaar, ook bekend als de snelle valtonen. Nu betekent de eerste lettergreep ‘fàn’ op zichzelf: gekookte rijst of maaltijd. En ‘diàn’ staat voor winkel, geen grote zaak, zoals een supermarkt, maar een middelgrote speciaalzaak. Letterlijk zegt de Chinees dus ‘eetwinkel’ als hij het over een groot hotel-restaurant heeft. En dan nu het schrijven. Wie de karakters wil begrijpen en vooral ook onthouden zal ze element voor element uit elkaar moeten halen en weer in elkaar zetten als legostenen. We beginnen vooraan, helemaal links. Het linkeronderdeel van het ‘fàn’-karakter ziet er zo uit: 饣. Het is eigenlijk de verkorte, abstracte versie van dit karakter: 食，dat de uitspraak ‘shì’ kent en voedsel betekent. 食 is hier verkort tot 饣om als radicaal te dienen, dat wil zeggen een linkerstukje van het karakter, dat in het algemeen de categorie van betekenissen aangeeft, waaronder datgene valt wat het gehele karakter aangeeft. De categorie is ‘ voedsel’. En dat 食- onderdeel kan weer nader ontleed worden in de betekenissen verzamelen (bovenkant) en rijst (onderkant). Kortom: verzamelde rijst is voedsel. Die voedselradicaal wordt nu tegen 反 opgeplakt. Dat karakter komt ook zelfstandig voor, laat pictografisch een hand 又 zien die tegen een steile klif leunt met als betekenis: omdraaien, zich verzetten tegen, in opstand komen. Het belangrijkste is echter de uitspraak: fǎn, dwz fan in een andere toon, maar wel fan. Die uitspraak geeft dus in de redeneertrant van de Chinese karakterontwerpers een aanwijzing over de uitspraak van het gehele karakter 饭. De linkerkant duidt dus de inhoudelijke categorie aan, waarin het gezochte woord moet vallen en het rechterdeel geeft een aanwijzing over de uitspraak. Het eindresultaat is: fàn met als betekenis maaltijd of gekookte rijst. Zo is het merendeel van de vele duizenden Chinese karakters opgebouwd. De tweede lettergreep ‘diàn’ 店laat qua afbeelding een schuur zien met een schoorsteentje op het dak en daaronder een staand streepje met een zijstreep 卜，gezet op een blokje 口. Dat blokje staat voor een mond en met de twee streepjes wordt een oud voorspellend orakelteken als barst in een bot weergegeven. Alles bij elkaar, zo leggen de Chinese schriftgeleerden komt het neer op een ‘waarzegger in een schuur’. Dat idee heeft zich in de loop van vele eeuwen ontwikkeld tot de betekenis ‘winkel’ . En naar een aanwijzing voor de uitspraak, de klank van het totaal kunnen we fluiten, want hoewel alle onderdelen ook als zelfstandige karakters voorkomen, komen ze nauwelijks in de buurt van de bedoelde uitspraak diàn. Mijn bron voor deze taalkundige informatie is, zoals eerder, Rick Harbaugh, ‘Chinese characters, A Genealogy and Dictionary’, Yale University Press, 1998, 18e druk. De foto boven toont de beide karakters van het woord ‘hotel’, door mij geschreven met mijn Chinese schrijfdoos, te zien op de achtergrond, om zo de te kleine druk te omzeilen.

Vliegveld

飞 (fēi) 机 (jī) 场 (chǎng)

Hallo,

Dit is het Chinese woord voor vliegveld of luchthaven. Zo klinkt het: feej-dzjie-tsjahang. Jammer genoeg krijg ik de karakters niet opgeblazen en inkten ze een beetje dicht. Als dat zo blijft, zal ik u niet meer aan de kop zeuren over karakters op deze manier.
In het eerste karakter zien Chinese, schrijvende mensen een vliegende vogel. Het karakter is sinds 1953 enigszins simpeler gemaakt.
Het tweede karakter is het algemene Chinese woord voor machine of apparaat. Als pictogram is het moeilijk uit te leggen, omdat de rechterkant van deze combinatie door een totaal ander onderdeel is vervangen in 1953. Een en twee samen: vliegmachine.
Het derde karakter laat aan de linkerkant het karakteronderdeel zien, dat wanneer het solo voorkomt ‘aarde, grond’ betekent. De vereenvoudiging van ’53 heeft aan de rechterkant het zonne-onderdeel 日 boven de kromme lijnen vervangen door twee nietszeggende streepjes. De rechterkant betekende als pictogram oorspronkelijk: het zonnetje schijnt met stralen door de wolken. Alles bij elkaar ziet men pictografisch: grond, door de zon beschenen. Dat leidt tot de huidige betekenis : open ruimte, open veld, veld. Alleen die uitspraak. Daarvoor hebben we in het westen geen enkel, maar dan ook geen enkel aanknopingspunt of een afleidingsmogelijkheid. Hier blijft ons enkel de geheugenoefening!
Mijn bron voor deze volstrekt overbodige taalkundige informatie, die geen hond zal lezen, omdat honden nu eenmaal niet kunnen lezen is het voortreffelijke boek van Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, 18e druk, 1998, uitgegeven door Yale University Press, New Haven, Connecticut, VS, ISBN 0-966-0750-0-5 en door de Han Lu uitgeverij in Taipei, Taiwan. Het boek is ook te raadplegen op http://www.zhongwen.com/. Uitgangspunt is steeds het niet vereenvoudigde, traditionele karakter. Ongeveer tweeduizend Chinese karakters zijn vereenvoudigd voor gebruik op het vasteland.