hoe lang en hoe ver: Chinees dagboek, deel XIX

zaterdag 24 januari 2009

Chinees dagboek, deel XIX

中(zhōng)国(guó) 日(rì)记(jì)，第(dì)十(shí)九(jiǔ)部(bù)分(fen)

Met Bunter op weg naar Beijing! XIX

Het stinkt erg

naar ranzige boter

in het klooster

二〇〇六年五月五四日星期五

Vrijdag 5 mei 2006, Xiahe, Gansu, China, 21.45 uur, zelfde hotel

Onze eerste actieve dag in Xiahe op 3045 meter hoogte zit erop. De duizeligheid is weg, de kortademigheid goeddeels, maar we moeten blijven drinken om ons bloed dun te houden. Ons bloed, dat nu als een gek rode bloedlichaampjes aan het bijmaken is om het zuurstoftransport op peil te houden in deze ijlere lucht. Ine’s spijsvertering is nog steeds niet op orde of beter gezegd, opnieuw een beetje ontspoord na een copieus maal gisteravond in het piepkleine hotelrestaurantje met Ernst, Mariska,Inge, Ine en ik. Ik had teveel en Ine te vettig gegeten. Het eerste is niet zo erg als het tweede. Niettemin heerlijk geslapen in de dunne luchten om 9.40 uur naar het grote Labrangklooster vertrokken voor een rondleiding.

Onder de foto: Een stokoude monnik sjravelt langs de gebedsmolens in Labrang.

De eerste indruk is dezelfde als bij vele tempels: gouden beelden, veelkleurige doeken en flakkerende lichtjes. Onze gids is monnik ‘Gentle’, zo is de vertaling van zijn naam die in het Tibetaans Jim Pa luidt.Een vriendelijke man geheel in donkerrode lappen en kleren. In de eerste tempel van alweer een Boeddha vertelt hij ons eerst over de kleurcode van de monniksdracht. De dikke donklerrode lap is voor de winter, de roze is de zomerdracht, dunner. De gele kap wordt alleen opgezet bij bidden en zingen buiten. De orde van de Gele mutsen is de strengste B.-monniksorde: geen alcohol, geen slachten om het vlees, wel vlees eten buiten de deur, geen sex, niet trouwen enz. Het stinkt in elke ruimte waar we komen naar ranzige yakboter. Dat komt omdat yakboter de olie is waarop alle lampjes, godslichtjes en bougies branden.

De tweede tempel is die van de Wisdom B. We verstaan eerst allemaal de Western B., maar dat blijkt een vergissing. Er zijn ook monniken met rode, witte en zwarte kappen. De eersten mogen trouwen en leven met hun vrouwen in het klooster. Dan betreden we het ‘museum’ een vierkante donkere zaal met een soort voorwerpen die je bij ons in de schatkamer van een stokoude kerk zou verwachten. Alle teksten Tibetaans of Chinees.

Vervolgens de extra ranzig ruikende collectie van yakboterbeelden (vierkante taferelen), die prachtig geverfd zijn, toch deerlijk muften en om de paar jaar helmaal bederven. Elk jaar maken jonge monniken in competitie nieuwe boterbeelden. Bah. Voor het Nieuwjaarsfeest. Twee jonge Amerikaanse economen in opleiding uit Chicago en Minnesota, die al een half jaar cursussen volgen aan de Universiteit van Beijing, maar geen fok met hun ‘minor Chinese’ opschieten, omdat ze zich in hun eigen kwaaktaal proberen op te sluiten en colleges in het Engels volgen, lopen met onze toer mee en missen veel omdat ze Wybe niet verstaan die het koeterwaals van Jim Pa goed uitlegt. Zij geven me toverwoorden voor boekhandels in Beijing: xidan, xenhua, windaoko, schrijft de blonde op die kennelijk nog nooit een normale vulpen gezien heeft. In de buurt van de Uni van B. (NW van het centrum) , zegt hij, zijn goede boekhandels.

Onder de foto: Dit centrale heiligdom in Labrang heeft in de verte iets van een kerk, maar kijk ook eens naar het prachtige, achterliggende landschap.

In de matreya-tempel zitten monniken op de grond te zingen met de lunch voor hun neus: brood (wit) met slappe thee en yakkaas die eruitziet als kroepoek, bleek. In de hal van de Grote Gebedshal ( in ’85 helemaal afgefikt met alle inventaris)(dateerde van 1708, maar is weer helmaal herbouwd) zitten in een verboden ruimte zonder deur ±20 monniken te zingen op de grond met hun rug tegen de muur, twee van hen slaan met en kromme stok met een platte knop eraan op grote staande trommen, twee blazen op veehoorns en de rest zingt of slaat wat bekkens of cymbalen. We komen te laat in de Grote Hal want enkele honderden monniken komen net naar binnen en doen hun gele kammutsen af na een zangaubade buiten op de trappen. Als we daar zijn, is er niemand meer liggen er alleen alle zwarte hoge schachtschoenen van de monniken op de trappen. Niemand mag ergens foto’s maken of filmen. We doen het gewoon stiekem toch. Zonder het gezongen gebed gaan we met een brommertaxi voor 10 元 naar huis om te lunchen en een uurtje te slapen. ’s Middags bezoeken we en leraar/monnik in zijn huisje op het kloosterterrein aan de hand van de zoon van de hotelmanager. Wee zien de gebedskamer met boeddha’s in gouden kastjes, de binnenhof met schotelantenne, de badkamer, de primitieve banken en de zitkamer met enorme tv. Een grote ijskast heeft hij ook en een schoonmaakster. Er komen hel wat vragen over het kloosterleven van de 1800 monniken. Het B. richt zich op persoonlijke verlichting zonder via de kloosters zich als school of als ziekenhuis maatschappelijk nuttig te maken. Mijn pakkie an niet.

Onder de foto: Boeddhistische nonnen met hun korte kopjes: ze lachen altijd...

Onze dag eindigt boven de stad op een helling bij drie nonnen van 24, 34 en 30 jaar. Ze lachen veel, zijn niet verlegen, maar de impertinente vragen van Wybe schrikken hen af. Om 17.00 uur zijn we thuis voor P-nap.

Doeg, morgen naar de nomaden!!!

BUNTER

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Welkom, welkom, lieve mensen: lees en huiver (van genoegen, natuurlijk

Pasen op zijn Chinees

复(fù)活(huó)节(jié) 快(kuài)乐(lè)
Vrolijk Pasen staat hierboven in het Chinees en met deze mooie wens, die wel erg laat komt dit jaar met die extreem vroege Pasen op 23 maart, verwijs ik natuurlijk naar de natte Paaswake die mijn vrouw en ik in 2006 meemaakten in ons hotel in Hong Kong. Het is nog steeds geen uitgemaakte zaak: was de waterafvoer van de douche inderdaad te krap of heb ik te lang die toepasselijke aria gezongen uit ’Das Land des Lächelns’ van Franz Léhar, een van de lievelingsoperettes van mijn moeder zaliger over China, het land van de glimlach?

Pesach, Pascha, Pasqua, Paques, Pasen, Easter, Ostern en ga zo maar door: elke taal heeft een naam voor dit centrale mysteriefeest van het christendom. Zelfs het Baskisch: Basko. En het Schotse Gaelic: Càisg. En dus ook het Mandarijn Chinees: je hoort foe-chwoho-dziejèhè. Vrolijk klinkt als ‘kwajluh’, met de ‘u’ van ‘blut’.

Letterlijk vertaald: weer-leven-feest. Op de bijgaande stillevende foto heb ik de karakters op klassieke wijze onder elkaar gezet: het langste rijtje moet het eerst gelezen worden en dan het kortere rijtje links. Vooral over het huó-karakter valt iets te vertellen.

De linkerkant laat drie druppels water zien en het centrale rechterdeel een vierkant blokje voor mond en er wordt iets uitgestoken uit die mond naar boven. Dat kan dus alleen maar een tong zijn. Het Chinese woord voor tong is ‘shé’ met dit karakter: 舌. Drie druppels water op een tong is dus ‘leven’ en als je midden in een van de Noord-Chinese woestijnen staat, kun je je daar wel iets bij voorstellen. Zo kun je de betekenis van het karakter onthouden, maar de stap naar het woord, de uitspraak is in dit geval veel moeilijker: huó (chwoho, tweede toon). Misschien dat het rechterdeel shé ooit anders geklonken heeft en de verwijzing naar de uitspraak dus verloren gegaan is. Grappig is wel, dat ik bij mijn speurtocht rond dit karakter een oude betekenis vond: ‘het geluid van snelstromend water’. Nou, ook dit onderdeel van het Chinese begrip Pasen is toepasselijk: snelstromend water over de rand van de douchebak in dat hotel in Hong Kong.

Tenslotte: de eerste twee karakters van het Chinese Paaswoord, fù-huó worden ook gebruikt voor het werkwoord ‘reanimeren’. En zo is Pasen in China het re-animeerfeest.
Dat Chinezen überhaupt iets over Pasen te weten kwamen, moet toegeschreven worden aan de orde van de Jezuïeten, die al in de zestiende eeuw pogingen deden om Zuid-Oost-Azië tot het christendom te bekeren. Zo trok de Spaanse Jezuïet Juan Bautista Ribeira in 1568 vanaf de Portugese handelspost Macao het binnenland in zonder ook maar enige kennis van de taal, de cultuur en in zijn westers klofje van die tijd. Hij vertrouwde enkel op Gods genade, zo schreef hij later aan zijn overste. Ribeira bereikte helemaal niets, kreeg geen enkel contact met de bevolking en keerde na drie jaar diep teleurgesteld terug. Zijn conclusie was: als Gods genade niet hielp, dan was het hoog tijd voor soldaten. Twee Italiaanse Jezuïeten, Matteo Ricci en Michele Ruggieri deden in 1583 een tweede poging in de buurt van Macao. Zij kenden de taal en kleedden zich aanvankelijk als boeddhistische monniken. Zij maakten wel contact en werden vriendelijk ontvangen, maar waren later gedwongen om echt zijden Chinese gewaden te gaan dragen met speciale hoeden op om achterdocht bij de autoriteiten weg te nemen en te kunnen converseren in de betere kringen. Ze maakten zelfs gebruik van draagstoelen. Het christendom is nooit aangeslagen in China vanwege de enorme cultureel kloof die er gaapte.

De Amerikaanse sinoloog David Porter heeft de eerste goed gedocumenteerde ontmoetingen tussen Oost en West in de zestiende eeuw beschreven in zijn boek ‘Ídeographia, The Chinese Cipher in Early Modern Europe’ Daaraan heb ik ook de historische details ontleend.
David Porter, Ideographia, 2001, Stanford University Press, Stanford Californië, ISBN 0-8047-3203-5
Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, Yale University Press.

Wat is tijd?

“Als je ervan uitgaat dat de aarde van west naar oost draait, zodat de draaiing van de aarde als het ware wordt ingehaald en je terechtkomt in een land, waar de zon op macroniveau eerder opgaat, zodat het daar later is.”
Zo heb ik het neergeschreven in mijn dagboekaantekeningen van 15 april 2006 naar aanleiding van de vlucht Frankfurt-Hong Kong. Je vliegt naar het verre Oosten, naar China. Daar komt te zon veel eerder op, dus is het er veel later. Telkens als ik dit korte zinnetje lees en probeer te begrijpen, vallen mijn hersens in een knoop. Hoe kan het nu ergens later zijn, als er de zon net eerder opkomt? Je bent geneigd te denken: Dan moet het daar ook vroeger zijn natuurlijk. Wat een raar fenomeen is tijd eigenlijk?, dacht ik in het vliegtuig er gelijk achteraan en toen begreep ik er helemaal niets meer van.
Nu, weer ruim twee jaar ouder en wijzer, denk ik dat de clou in de richting zit waarin de aarde draait om zijn eigen as. De aarde draait in oostelijke richting, vandaar : ex oriente lux, in het oosten komt schijnbaar de zon op, niet omdat de zon in een soort zonnewagen rond de aarde draait of getrokken wordt met paarden, maar omdat de aarde zelf draait naar het oosten toe.
Oké, daar komt in China de zon op. Bij ons nog niet, want wij wonen veel verder naar het westen. Bij ons is het nog donker, maar vanwege de draairichting van de aarde komt de zon uiteindelijk ook onze kant op. Bij het eerste hanengekraai in onze contreien, staat de zon natuurlijk al veel hoger aan de hemel in China, omdat de aarde inmiddels onder de zon door is gedraaid en DUS is het daar later. De tijd van de dag wordt dus afgemeten aan de stand van de zon. En zo beschouwd is de tijd, die voortdurend verglijdt, niet meer dan het draaien van de aarde, waardoor de dag- en nachtzijde van onze planeet steeds achter elkaar aan jagen.
Er zijn ook prachtige foto’s vanuit de ruimte, waarin je scheiding tussen dag en nacht, de dageraad als een vlak van licht over de onbewolkte Sahara ziet trekken. Maar hoe komt het dan dat we ouder worden door het draaien van de aarde? Daarmee wordt toch alleen maar de tijd gemeten via de zonnestand, maar wat is de tijd zelf dan, afgezien van methodes om hem te meten? Ik weet het niet, het wezen van de tijd, maar mijn gevoel zegt, dat het alles met beweging te maken heeft. Per slot van rekening beweegt alles wat leeft en verslijt langzaam.

Hotel en zo

fàndiàn, 饭店 dat is het Chinese woord voor hotel, dat wil zeggen een groot hotel voor buitenlandse toeristen, zo’n hotel als wij hadden in Hong Kong, toen wij daar half april 2006 arriveerden. Je hoort: fan-tie-jèn, alle drie de lettergreepjes vrij snel uitgesproken op een soort strenge, bozige toon. Misschien eerder nog klinkend als fantjèn, waarbij de ‘t’ niet teveel mag spetteren, moet een zachte ‘t’ zijn. Dat zijn dus twee vierde tonen uit het Mandarijn achter elkaar, ook bekend als de snelle valtonen. Nu betekent de eerste lettergreep ‘fàn’ op zichzelf: gekookte rijst of maaltijd. En ‘diàn’ staat voor winkel, geen grote zaak, zoals een supermarkt, maar een middelgrote speciaalzaak. Letterlijk zegt de Chinees dus ‘eetwinkel’ als hij het over een groot hotel-restaurant heeft. En dan nu het schrijven. Wie de karakters wil begrijpen en vooral ook onthouden zal ze element voor element uit elkaar moeten halen en weer in elkaar zetten als legostenen. We beginnen vooraan, helemaal links. Het linkeronderdeel van het ‘fàn’-karakter ziet er zo uit: 饣. Het is eigenlijk de verkorte, abstracte versie van dit karakter: 食，dat de uitspraak ‘shì’ kent en voedsel betekent. 食 is hier verkort tot 饣om als radicaal te dienen, dat wil zeggen een linkerstukje van het karakter, dat in het algemeen de categorie van betekenissen aangeeft, waaronder datgene valt wat het gehele karakter aangeeft. De categorie is ‘ voedsel’. En dat 食- onderdeel kan weer nader ontleed worden in de betekenissen verzamelen (bovenkant) en rijst (onderkant). Kortom: verzamelde rijst is voedsel. Die voedselradicaal wordt nu tegen 反 opgeplakt. Dat karakter komt ook zelfstandig voor, laat pictografisch een hand 又 zien die tegen een steile klif leunt met als betekenis: omdraaien, zich verzetten tegen, in opstand komen. Het belangrijkste is echter de uitspraak: fǎn, dwz fan in een andere toon, maar wel fan. Die uitspraak geeft dus in de redeneertrant van de Chinese karakterontwerpers een aanwijzing over de uitspraak van het gehele karakter 饭. De linkerkant duidt dus de inhoudelijke categorie aan, waarin het gezochte woord moet vallen en het rechterdeel geeft een aanwijzing over de uitspraak. Het eindresultaat is: fàn met als betekenis maaltijd of gekookte rijst. Zo is het merendeel van de vele duizenden Chinese karakters opgebouwd. De tweede lettergreep ‘diàn’ 店laat qua afbeelding een schuur zien met een schoorsteentje op het dak en daaronder een staand streepje met een zijstreep 卜，gezet op een blokje 口. Dat blokje staat voor een mond en met de twee streepjes wordt een oud voorspellend orakelteken als barst in een bot weergegeven. Alles bij elkaar, zo leggen de Chinese schriftgeleerden komt het neer op een ‘waarzegger in een schuur’. Dat idee heeft zich in de loop van vele eeuwen ontwikkeld tot de betekenis ‘winkel’ . En naar een aanwijzing voor de uitspraak, de klank van het totaal kunnen we fluiten, want hoewel alle onderdelen ook als zelfstandige karakters voorkomen, komen ze nauwelijks in de buurt van de bedoelde uitspraak diàn. Mijn bron voor deze taalkundige informatie is, zoals eerder, Rick Harbaugh, ‘Chinese characters, A Genealogy and Dictionary’, Yale University Press, 1998, 18e druk. De foto boven toont de beide karakters van het woord ‘hotel’, door mij geschreven met mijn Chinese schrijfdoos, te zien op de achtergrond, om zo de te kleine druk te omzeilen.

Vliegveld

飞 (fēi) 机 (jī) 场 (chǎng)

Hallo,

Dit is het Chinese woord voor vliegveld of luchthaven. Zo klinkt het: feej-dzjie-tsjahang. Jammer genoeg krijg ik de karakters niet opgeblazen en inkten ze een beetje dicht. Als dat zo blijft, zal ik u niet meer aan de kop zeuren over karakters op deze manier.
In het eerste karakter zien Chinese, schrijvende mensen een vliegende vogel. Het karakter is sinds 1953 enigszins simpeler gemaakt.
Het tweede karakter is het algemene Chinese woord voor machine of apparaat. Als pictogram is het moeilijk uit te leggen, omdat de rechterkant van deze combinatie door een totaal ander onderdeel is vervangen in 1953. Een en twee samen: vliegmachine.
Het derde karakter laat aan de linkerkant het karakteronderdeel zien, dat wanneer het solo voorkomt ‘aarde, grond’ betekent. De vereenvoudiging van ’53 heeft aan de rechterkant het zonne-onderdeel 日 boven de kromme lijnen vervangen door twee nietszeggende streepjes. De rechterkant betekende als pictogram oorspronkelijk: het zonnetje schijnt met stralen door de wolken. Alles bij elkaar ziet men pictografisch: grond, door de zon beschenen. Dat leidt tot de huidige betekenis : open ruimte, open veld, veld. Alleen die uitspraak. Daarvoor hebben we in het westen geen enkel, maar dan ook geen enkel aanknopingspunt of een afleidingsmogelijkheid. Hier blijft ons enkel de geheugenoefening!
Mijn bron voor deze volstrekt overbodige taalkundige informatie, die geen hond zal lezen, omdat honden nu eenmaal niet kunnen lezen is het voortreffelijke boek van Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, 18e druk, 1998, uitgegeven door Yale University Press, New Haven, Connecticut, VS, ISBN 0-966-0750-0-5 en door de Han Lu uitgeverij in Taipei, Taiwan. Het boek is ook te raadplegen op http://www.zhongwen.com/. Uitgangspunt is steeds het niet vereenvoudigde, traditionele karakter. Ongeveer tweeduizend Chinese karakters zijn vereenvoudigd voor gebruik op het vasteland.