hoe lang en hoe ver: Chinees dagboek, deel XXVI

donderdag 7 mei 2009

Chinees dagboek, deel XXVI

Chinees dagboek, deel XXVI (SLOT)

中(zhōng)国(guó) 日(rì)记(jì)，第(dì) 二(èr)十(shí)六(liù) 部(bù)分(fen)

Met Bunter helemaal terug van Beijing! XXVI

Weer thuis, toch jammer! 可惜

Zondag 14 mei 2006 (huisadres),

Thuis !! Gisteravond om 22.35 uur stonden we gepakt en gezakt en doodmoe voor onze eigen deur per taxi vanuit Intercity-station Geleen-Oost. We hebben nog wat suf rondgezeten, blij verwelkomd te worden door onze eigen Youp en de stapels en stapels post bekeken. Gelukkig ook veel niet te lezen reclamezooi en onder de trap drie stapeltjes kranten. Une mer à boire. Maar dat hoort bij een zeer verre en lange vakantie. China begint langzaam tot me door te dringen. Daarom zal dit ook niet de laatste bijdrage aan dit dagboek zijn, al zal ik het verslag hier technisch afronden met de laatste dag in Beijing, hoofdstad van het noorden. ’s Morgens tot ±½1 het Zomerpaleis. Een prachtig oud complex (1740→) waar het wel erg druk was, maar waar we een mooie rondwandeling gemaakt hebben tussen rode legers van bejaarde Chinezen door en hele scholen met leerkrachten in klassen onderverdeeld allemaal in paarsblauwwitte trainingspakjes. Ik heb een hele grote en lange school van voor tot achter ‘hello’ laten zwaaien. Het Zomerpaleis is na de Frans-Britse verwoestingen van 1900-1920 helemaal opnieuw opgetrokken. Hier was het hoofdkwartier van de laatste koloniale machten in China. Nu is het allemaal vergane glorie, maar wel architectonisch heel mooie glorie, en soort Efteling, maar dan heel echt. Veel dingen in de steigers voor de Olympische Spelen 2008. Vervolgens naar de lamatempel in de stad. Een boeddhistisch complex, heel mooi van kleur, maar niet wezenlijk verschillend van de vele andere tempels die we hebben gezien. Hadden we kunnen overslaan omdat ons schema door de toegevendheid van onze Chinese gids Frank toch al uitliep. Geluncht in en 4-sterrenhotel in een aparte kamer vlak achter een zaal, waar aan ±5 grote, ronde tafels een hele meute Chinezen gezellig zaten te kwetteren en te eten. ’s Middags maakten we een tocht door een grote hutongwijk van Beijing. Hutong is het Mongoolse woord voor waterput en historisch gezien hebben zich bij de invasie van Dhengis Khan (1200→) in Beijing rond zelf gegraven waterputten in kleine huisjes en nauwe straatjes gevestigd. We hebben door deze oude wijkjes van B. een tochtje per bedjak gemaakt. Maar het was erg toeristisch op onze plek: er waren gezien het grote aantal bussen heel wat mensen op pad. Er wonen gen Mongolen met in de hutong en ook heeft iedereen nu waterleiding en zijn er geen putten meer. Alles is degelijk overgenomen door de Chinezen. Onze gids is een jonge Chinese vrouw die niet zo goed Engels spreekt. Door de avondspits lopen we met onze kleine bus hartstikke vast in het verkeer dat door de vele stoplichten als ouwe tandpasta door een roestige tube geperst wordt. Om half 7 in plaats van om 17.00 uur zijn we pas bij het hotel.

We kunnen nog effe naar boven rennen om onze bagage te dumpen en dan snel naar een voorstelling van een acrobatenshow per metro (3 元 per persoon !). De show is erg leuk: nummers met bordjes op stokjes, met fietsen, met hoeden van stro, met springers door hoepels (2x mis!) allemaal uitgevoerd door bijzonder soepele vrij jonge jongens en meisjes.

Er is ook een act met rijstkommen op de voeten van meisjes, een tweepaalact voor snel klimmende jongens, meisjes met kooitjes vol rode ballen op hun koppen en voeten en in hun mond. Tenslotte drie heel jonge meisjes die hun ranke lijfjes in een soort grote prullenbaktonnetjes steken en zo met hun konten omhoog lopen op handen en voeten. Ze kwamen binnen, terwijl over hun tonnetjes de kleren en de koppen van drie keizerlijke ambtenaren met oorkleppen vastgemaakt waren. Kostelijk. Ja: ook nog een vrij dik blauwgekleed meisje op het slappe koord.

Het slotdiner viel wat tegen vanwege de locatie. Een restaurantje met lawaaiig personeel. Mariska zeurde aan èèn kant over de garnalen die ze niet lust en aan de andere kant zit slijmhoestChristiane te zeiken over het spijsvet der Chinezen. De volgende lange reis in ieder geval geen kettingrooksters meer.

Zaterdagmorgen, vertrek om 07.00 uur uit ons allerlaatste Chinese hotel: Sanyuan Jinan hotel naast het Oost-station van Beijing. Zonder files op weg naar het vliegveld, waar ik nog drie boeken (Chinees) en een woordenboekje heb ingeslagen van mijn allerlaatste yuan. Zwaar, maar het moet. We stijgen een Betje knobbelend op om ½11-11.00 uur en hebben een zeer gladde vlucht naar Frankfurt, waar we om ½3 plaatselijke tijd landen. Een tussenlanding en we moeten kilometers lopen naar gate A26, waar we de slotvlucht naar Amsterdam hebben om 16.30 uur. Het regent met bakken in F. Onweders en niet zo’n kleintjes. We stijgen vlak langs zo’n onweer op en dat zorgt voor hel wat geknobbel tijdens de vlucht omhoog. Niet leuk!! Met de KLM hadden we op Schiphol direct kunnen landen! Om ± 18.00 uur eindelijk in Amsterdam. Ernst en mariska moeten nog helemaal naar Friesland en wij naar Limburg-Zuid. Floor en Eduardo staan ons al op te wachten, de schatten. Zij krijgen als eerste de cadeautjes. We gaan op weg per trein met een overstap in Utrecht. Tussen U. en Roermond slaap ik liggend over twee banken als een roos op mijn zware rugzak. Ons avontuur is nu ten einde. Jammer。

太可惜了!!

BUNTER

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Welkom, welkom, lieve mensen: lees en huiver (van genoegen, natuurlijk

Pasen op zijn Chinees

复(fù)活(huó)节(jié) 快(kuài)乐(lè)
Vrolijk Pasen staat hierboven in het Chinees en met deze mooie wens, die wel erg laat komt dit jaar met die extreem vroege Pasen op 23 maart, verwijs ik natuurlijk naar de natte Paaswake die mijn vrouw en ik in 2006 meemaakten in ons hotel in Hong Kong. Het is nog steeds geen uitgemaakte zaak: was de waterafvoer van de douche inderdaad te krap of heb ik te lang die toepasselijke aria gezongen uit ’Das Land des Lächelns’ van Franz Léhar, een van de lievelingsoperettes van mijn moeder zaliger over China, het land van de glimlach?

Pesach, Pascha, Pasqua, Paques, Pasen, Easter, Ostern en ga zo maar door: elke taal heeft een naam voor dit centrale mysteriefeest van het christendom. Zelfs het Baskisch: Basko. En het Schotse Gaelic: Càisg. En dus ook het Mandarijn Chinees: je hoort foe-chwoho-dziejèhè. Vrolijk klinkt als ‘kwajluh’, met de ‘u’ van ‘blut’.

Letterlijk vertaald: weer-leven-feest. Op de bijgaande stillevende foto heb ik de karakters op klassieke wijze onder elkaar gezet: het langste rijtje moet het eerst gelezen worden en dan het kortere rijtje links. Vooral over het huó-karakter valt iets te vertellen.

De linkerkant laat drie druppels water zien en het centrale rechterdeel een vierkant blokje voor mond en er wordt iets uitgestoken uit die mond naar boven. Dat kan dus alleen maar een tong zijn. Het Chinese woord voor tong is ‘shé’ met dit karakter: 舌. Drie druppels water op een tong is dus ‘leven’ en als je midden in een van de Noord-Chinese woestijnen staat, kun je je daar wel iets bij voorstellen. Zo kun je de betekenis van het karakter onthouden, maar de stap naar het woord, de uitspraak is in dit geval veel moeilijker: huó (chwoho, tweede toon). Misschien dat het rechterdeel shé ooit anders geklonken heeft en de verwijzing naar de uitspraak dus verloren gegaan is. Grappig is wel, dat ik bij mijn speurtocht rond dit karakter een oude betekenis vond: ‘het geluid van snelstromend water’. Nou, ook dit onderdeel van het Chinese begrip Pasen is toepasselijk: snelstromend water over de rand van de douchebak in dat hotel in Hong Kong.

Tenslotte: de eerste twee karakters van het Chinese Paaswoord, fù-huó worden ook gebruikt voor het werkwoord ‘reanimeren’. En zo is Pasen in China het re-animeerfeest.
Dat Chinezen überhaupt iets over Pasen te weten kwamen, moet toegeschreven worden aan de orde van de Jezuïeten, die al in de zestiende eeuw pogingen deden om Zuid-Oost-Azië tot het christendom te bekeren. Zo trok de Spaanse Jezuïet Juan Bautista Ribeira in 1568 vanaf de Portugese handelspost Macao het binnenland in zonder ook maar enige kennis van de taal, de cultuur en in zijn westers klofje van die tijd. Hij vertrouwde enkel op Gods genade, zo schreef hij later aan zijn overste. Ribeira bereikte helemaal niets, kreeg geen enkel contact met de bevolking en keerde na drie jaar diep teleurgesteld terug. Zijn conclusie was: als Gods genade niet hielp, dan was het hoog tijd voor soldaten. Twee Italiaanse Jezuïeten, Matteo Ricci en Michele Ruggieri deden in 1583 een tweede poging in de buurt van Macao. Zij kenden de taal en kleedden zich aanvankelijk als boeddhistische monniken. Zij maakten wel contact en werden vriendelijk ontvangen, maar waren later gedwongen om echt zijden Chinese gewaden te gaan dragen met speciale hoeden op om achterdocht bij de autoriteiten weg te nemen en te kunnen converseren in de betere kringen. Ze maakten zelfs gebruik van draagstoelen. Het christendom is nooit aangeslagen in China vanwege de enorme cultureel kloof die er gaapte.

De Amerikaanse sinoloog David Porter heeft de eerste goed gedocumenteerde ontmoetingen tussen Oost en West in de zestiende eeuw beschreven in zijn boek ‘Ídeographia, The Chinese Cipher in Early Modern Europe’ Daaraan heb ik ook de historische details ontleend.
David Porter, Ideographia, 2001, Stanford University Press, Stanford Californië, ISBN 0-8047-3203-5
Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, Yale University Press.

Wat is tijd?

“Als je ervan uitgaat dat de aarde van west naar oost draait, zodat de draaiing van de aarde als het ware wordt ingehaald en je terechtkomt in een land, waar de zon op macroniveau eerder opgaat, zodat het daar later is.”
Zo heb ik het neergeschreven in mijn dagboekaantekeningen van 15 april 2006 naar aanleiding van de vlucht Frankfurt-Hong Kong. Je vliegt naar het verre Oosten, naar China. Daar komt te zon veel eerder op, dus is het er veel later. Telkens als ik dit korte zinnetje lees en probeer te begrijpen, vallen mijn hersens in een knoop. Hoe kan het nu ergens later zijn, als er de zon net eerder opkomt? Je bent geneigd te denken: Dan moet het daar ook vroeger zijn natuurlijk. Wat een raar fenomeen is tijd eigenlijk?, dacht ik in het vliegtuig er gelijk achteraan en toen begreep ik er helemaal niets meer van.
Nu, weer ruim twee jaar ouder en wijzer, denk ik dat de clou in de richting zit waarin de aarde draait om zijn eigen as. De aarde draait in oostelijke richting, vandaar : ex oriente lux, in het oosten komt schijnbaar de zon op, niet omdat de zon in een soort zonnewagen rond de aarde draait of getrokken wordt met paarden, maar omdat de aarde zelf draait naar het oosten toe.
Oké, daar komt in China de zon op. Bij ons nog niet, want wij wonen veel verder naar het westen. Bij ons is het nog donker, maar vanwege de draairichting van de aarde komt de zon uiteindelijk ook onze kant op. Bij het eerste hanengekraai in onze contreien, staat de zon natuurlijk al veel hoger aan de hemel in China, omdat de aarde inmiddels onder de zon door is gedraaid en DUS is het daar later. De tijd van de dag wordt dus afgemeten aan de stand van de zon. En zo beschouwd is de tijd, die voortdurend verglijdt, niet meer dan het draaien van de aarde, waardoor de dag- en nachtzijde van onze planeet steeds achter elkaar aan jagen.
Er zijn ook prachtige foto’s vanuit de ruimte, waarin je scheiding tussen dag en nacht, de dageraad als een vlak van licht over de onbewolkte Sahara ziet trekken. Maar hoe komt het dan dat we ouder worden door het draaien van de aarde? Daarmee wordt toch alleen maar de tijd gemeten via de zonnestand, maar wat is de tijd zelf dan, afgezien van methodes om hem te meten? Ik weet het niet, het wezen van de tijd, maar mijn gevoel zegt, dat het alles met beweging te maken heeft. Per slot van rekening beweegt alles wat leeft en verslijt langzaam.

Hotel en zo

fàndiàn, 饭店 dat is het Chinese woord voor hotel, dat wil zeggen een groot hotel voor buitenlandse toeristen, zo’n hotel als wij hadden in Hong Kong, toen wij daar half april 2006 arriveerden. Je hoort: fan-tie-jèn, alle drie de lettergreepjes vrij snel uitgesproken op een soort strenge, bozige toon. Misschien eerder nog klinkend als fantjèn, waarbij de ‘t’ niet teveel mag spetteren, moet een zachte ‘t’ zijn. Dat zijn dus twee vierde tonen uit het Mandarijn achter elkaar, ook bekend als de snelle valtonen. Nu betekent de eerste lettergreep ‘fàn’ op zichzelf: gekookte rijst of maaltijd. En ‘diàn’ staat voor winkel, geen grote zaak, zoals een supermarkt, maar een middelgrote speciaalzaak. Letterlijk zegt de Chinees dus ‘eetwinkel’ als hij het over een groot hotel-restaurant heeft. En dan nu het schrijven. Wie de karakters wil begrijpen en vooral ook onthouden zal ze element voor element uit elkaar moeten halen en weer in elkaar zetten als legostenen. We beginnen vooraan, helemaal links. Het linkeronderdeel van het ‘fàn’-karakter ziet er zo uit: 饣. Het is eigenlijk de verkorte, abstracte versie van dit karakter: 食，dat de uitspraak ‘shì’ kent en voedsel betekent. 食 is hier verkort tot 饣om als radicaal te dienen, dat wil zeggen een linkerstukje van het karakter, dat in het algemeen de categorie van betekenissen aangeeft, waaronder datgene valt wat het gehele karakter aangeeft. De categorie is ‘ voedsel’. En dat 食- onderdeel kan weer nader ontleed worden in de betekenissen verzamelen (bovenkant) en rijst (onderkant). Kortom: verzamelde rijst is voedsel. Die voedselradicaal wordt nu tegen 反 opgeplakt. Dat karakter komt ook zelfstandig voor, laat pictografisch een hand 又 zien die tegen een steile klif leunt met als betekenis: omdraaien, zich verzetten tegen, in opstand komen. Het belangrijkste is echter de uitspraak: fǎn, dwz fan in een andere toon, maar wel fan. Die uitspraak geeft dus in de redeneertrant van de Chinese karakterontwerpers een aanwijzing over de uitspraak van het gehele karakter 饭. De linkerkant duidt dus de inhoudelijke categorie aan, waarin het gezochte woord moet vallen en het rechterdeel geeft een aanwijzing over de uitspraak. Het eindresultaat is: fàn met als betekenis maaltijd of gekookte rijst. Zo is het merendeel van de vele duizenden Chinese karakters opgebouwd. De tweede lettergreep ‘diàn’ 店laat qua afbeelding een schuur zien met een schoorsteentje op het dak en daaronder een staand streepje met een zijstreep 卜，gezet op een blokje 口. Dat blokje staat voor een mond en met de twee streepjes wordt een oud voorspellend orakelteken als barst in een bot weergegeven. Alles bij elkaar, zo leggen de Chinese schriftgeleerden komt het neer op een ‘waarzegger in een schuur’. Dat idee heeft zich in de loop van vele eeuwen ontwikkeld tot de betekenis ‘winkel’ . En naar een aanwijzing voor de uitspraak, de klank van het totaal kunnen we fluiten, want hoewel alle onderdelen ook als zelfstandige karakters voorkomen, komen ze nauwelijks in de buurt van de bedoelde uitspraak diàn. Mijn bron voor deze taalkundige informatie is, zoals eerder, Rick Harbaugh, ‘Chinese characters, A Genealogy and Dictionary’, Yale University Press, 1998, 18e druk. De foto boven toont de beide karakters van het woord ‘hotel’, door mij geschreven met mijn Chinese schrijfdoos, te zien op de achtergrond, om zo de te kleine druk te omzeilen.

Vliegveld

飞 (fēi) 机 (jī) 场 (chǎng)

Hallo,

Dit is het Chinese woord voor vliegveld of luchthaven. Zo klinkt het: feej-dzjie-tsjahang. Jammer genoeg krijg ik de karakters niet opgeblazen en inkten ze een beetje dicht. Als dat zo blijft, zal ik u niet meer aan de kop zeuren over karakters op deze manier.
In het eerste karakter zien Chinese, schrijvende mensen een vliegende vogel. Het karakter is sinds 1953 enigszins simpeler gemaakt.
Het tweede karakter is het algemene Chinese woord voor machine of apparaat. Als pictogram is het moeilijk uit te leggen, omdat de rechterkant van deze combinatie door een totaal ander onderdeel is vervangen in 1953. Een en twee samen: vliegmachine.
Het derde karakter laat aan de linkerkant het karakteronderdeel zien, dat wanneer het solo voorkomt ‘aarde, grond’ betekent. De vereenvoudiging van ’53 heeft aan de rechterkant het zonne-onderdeel 日 boven de kromme lijnen vervangen door twee nietszeggende streepjes. De rechterkant betekende als pictogram oorspronkelijk: het zonnetje schijnt met stralen door de wolken. Alles bij elkaar ziet men pictografisch: grond, door de zon beschenen. Dat leidt tot de huidige betekenis : open ruimte, open veld, veld. Alleen die uitspraak. Daarvoor hebben we in het westen geen enkel, maar dan ook geen enkel aanknopingspunt of een afleidingsmogelijkheid. Hier blijft ons enkel de geheugenoefening!
Mijn bron voor deze volstrekt overbodige taalkundige informatie, die geen hond zal lezen, omdat honden nu eenmaal niet kunnen lezen is het voortreffelijke boek van Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, 18e druk, 1998, uitgegeven door Yale University Press, New Haven, Connecticut, VS, ISBN 0-966-0750-0-5 en door de Han Lu uitgeverij in Taipei, Taiwan. Het boek is ook te raadplegen op http://www.zhongwen.com/. Uitgangspunt is steeds het niet vereenvoudigde, traditionele karakter. Ongeveer tweeduizend Chinese karakters zijn vereenvoudigd voor gebruik op het vasteland.