Die laatste
dagen:
stil mijmeren
Die laatste dagen van het jaar. Het weer is guur met af en toe straffe wind en daarom gevoelstemperaturen rond het vriespunt. En het licht is erg grijs, hoewel de dagen nu langer zouden moeten worden, maar merkwaardigerwijs geldt dat niet voor de ochtenden. De zon heeft 's ochtend veel moeite om eerder boven de horizon te komen, terwijl ze wel aan de avondkant minuten langer zichtbaar blijft alvorens onder te gaan. Ik vind dat een vreemd verschijnsel, waarvoor ik nog nergens een verklaring heb gevonden. Misschien mogen we van Koning Winter 's ochtends nog wat langer in bed blijven, maar wordt van ons verwacht - qua biologische klok, dan - dat we 's avonds langer actief blijven. De zon staat aan de kant van de ochtendzieken, terwijl ik nu juist een echt ochtendmens ben.
Ik ben in Nederlands oudste stad gaan wandelen rond Nederlands oudste en eerbiedwaardigste kerk, waar een wandeling door de binnenstad was uitgezet langs allerlei kerstgroepjes, de befaamde kripjes, zoals dat hier heet, ten toon gezet in de etalages van een dertigtal winkels. Toevallig ook het terrein van mijn vroegste jeugd en van mijn uitgaansleven als adolescent. Je hersens worden tijdens opntspannen wandelen heerlijk gewiegd en gemasseerd in de benen doos van je schedel, de wieg van je gedachten, en zo kom het dat, zelfs als je geen oude bekenden tegenkomt, er toch portretten uit het verleden tussen je oren opduiken en weer vervagen. Van vrienden, vriendinnen en bekenden. Aangenaam gezelschap, al maak je voor de actuele buitenwereld wel een afwezige indruk. Het eindpunt van de kripjeszwerftocht was in een verlaten Ursulinenklooster, waar een enorme collectie heiligenbeelden, de meesten manshoog, in lange rijen gegroepeerd staan in de zusterskerk. De beelden komen uit de supervrome periode van het Rijke Roomsche Leven (1850-1920), vlak voordat in 1863 in Nederland de bisschoppelijke hiërarchie hersteld werd en het RK leven weer op gang kwam. En de nog puntgave kloosterkerk van de Ursulinen dateert uit 1890. Hoe nostalgisch is dat alles, al blijft gezien het werk van de commissie Deetman altijd de vraag, wat er onder al die vroomheid verborgen ging aan zorgvuldig geheim gehouden misstanden. Tattoo-specialist Henk Schiffmacher uit Amsterdam, absoluut niet katholiek opgevoed, is de initiatiefnemer van al dat moois. Hij opende eind april 2009 al een soortgelijk beeldenmuseum in de kerk van een uit 1750 daterend klooster van de paters Camillianen, waarin eerst een jongenskostschool en later een verzorgingstehuis onderdak vond. Het complex is te vinden aan de rand van Vaals niet ver van het Drielandenpunt (Eschberg is de straatnaam). Schiffmacher heeft nu sinds mei 2013 een tweede kloosterkerk met enorme beelden van heiligen weten te vullen en daar eindigde de afgelopen dagen mijn mijmerende zwerftochten.
Er kunnen ergere dingen met oude kloosters gebeuren, dacht ik en denk ik nog steeds. Tussen 1536 en 1541 heeft die vreselijke Hendrik de Achtste maar vijf jaar nodig gehad om in Engeland, Ierland en Wales alle kloosters van welke soort dan ook te sluiten, te confisqueren en te slopen of in ruïnes te veranderen. In totaal ruim achthonderd gebouwen en complexen, al zijn er ook heel wat omgebouwd tot school en konden enkele kloosters zich handhaven. Hoeveel historische series de BBC ook nog mag wijden aan dit Brits staatshoofd, voor mij blijft deze Hendrik een niets ontziende machtswellusteling, megalomaan, vrouwengek en testosteronpatiënt.
Met deze laatste historische Seitensprung ben ik nu toch echt wel ontwaakt uit mijn zacht en stil gemijmer en zelfs opnieuw machteloos boos geworden op die vieze Engelse stinkbeer van een Hendrik.
Een zalig uiteinde voor al mijn lezertjes en de allerbeste wensen van 2014, vooral een puike gezondheid.
Bunter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten