Over echte stinkberen
Ik heb nog eens een keer de Internet-filmpjes over de val van de Berlijnse muur op die gedenkwaardige donderdagavond 9 november 1989 bekeken. Ik krijg weer een brok in mijn keel van die uitzinnige blijheid. En nu nog net geen twintig jaar na datum? De mensheid kan het kennelijk niet stellen zonder tegenstellingen op de wereld. Nu het rode bolwerk in elkaar geschrompeld is tot kampen als Cuba en Noord-Korea, nu heeft ook het kapitaal-systeem zijn glans verloren en stort in elkaar. Zoals de mooiste diamant het best tot zijn recht komt op diepzwart fluweel, zo kunnen de kapitalisten niet zonder die communistische stinkberen achter prikkeldraad en muren.
Donsveertje
Die stinkberen zijn niet al die menen die verschrikkelijk geleden hebben en nog lijden. Dat zijn natuurlijk de communistische machthebbers, vooral de types als Mao Ze Dong (Donsveertje straalt naar het oosten) en Stalin alias Iosip Dzjoegasjvili. Mao ontwikkelde zich van simpele boerenzoon uit het zuiden van China tot een van de wreedste dictators, die bij zijn dood in 1976 rond 70 miljoen landgenoten de dood had ingejaagd.
Foto: het jonge Donsveertje
In ‘Mao, het onbekende verhaal’ ontmaskert de schrijfster Jung Chang de keiharde, niemand- en nietsontziende Mao in 800 pagina’s. Een dikke pil, maar verplichte kost voor iemand die echt wil weten hoe het dus echt NIET moet.
Op deze foto is Veertje nog jonger
Mao was vooral ook een letterlijke stinkbeer, omdat hij zich nooit waste en maar heel zelden zijn tanden poetste, aldus Chang. Zijn hobby om in rivieren te zwemmen en af en toe een baantje te trekken in zwaarbewaakte privé-zwembaden bij zijn talrijke villa’s in het land leverde wat dat betreft maar weinig compensatie op. En toch had deze 'reukerwt' met zijn stinkende bek vol rotte tanden heel veel seks met veel vrouwen. Hij was er zelfs verzot op. Wat al die vrouwen van hem vonden is nergens terug te vinden. Mao regeerde volgens Jung vaak vanuit zijn onfrisse bed. Dzjoegasjvili (1878 -1953) ontwikkelde zich van mishandeld armeluiskind, onderdeur met zijn
Iosippie Dzjoegasjvili, heel jong met een gekwelde gezichtsuitdrukking
Zijn handen stonken naar het bloed van velen. Zo kunnen in oorsprong normale mensen monsters worden, totaal in hun tegendeel verkeren. .
Bermbommen
Wereldhoofdagent George Bush heeft een nieuwe uitdaging en kennelijk broodnodige tegenstelling in de agressieve Islam gezocht, maar hij loopt nu vast in de rotsige bodem van Afghanistan en het hete zand van Irak, allebei vol bermbommen.
Als we nu eens die woeste baarden volstrekt negeerden en op zoek gingen naar een veel ‘betere’ tegenstelling op de wereld? Waarom pakken we de kloof arm-rijk niet aan te beginnen met onze eigen beschamende, maar helaas broodnodige voedselbanken? Stoppen met wapenhandel, vechten en patrouilleren en al het geld dat overblijft bijvoorbeeld in het omgekeerd inpolderen van de Sahara steken en in een soort microkredieten om het straat-arme tweederde deel van de wereld op te starten. De Sahara en de Kalahari kunnen groen worden met sloten en koetjes, echt. En auto’s, treinen en fabrieken kunnen gewoon op water lopen. Als we willen…
Stresskonijnen
Het lijkt een filosofisch probleem, maar wie de loop van de geschiedenis totnutoe bekijkt, ziet dat het niet zonder tegenstellingen gaat. Altijd is iemands dood eens anders brood en vaak ook komen mensen tot de beste prestaties onder verschrikkelijke stress. Zo blijken degenen, die wij voor geniale mensen houden vaak monomane, gestoorde stresskonijnen te zijn met een idee fixe. Het adagium ‘Rust roest’ ervaren velen als drijvende kracht achter hun handelingen. Misschien gaat de wereld wel gierend van de lach ooit aan pure vlijt ten onder. Ik verafschuw dat zoeken naar tegenstellingen, die fanatieke verbetenheid, die de Amerikanen zo vaak als leadership de hemel in prijzen.
Deze gedachten maken me redelijk doodsbang, want stel dat iedereen op deze ruimterots zijn natje en zijn droogje heeft elke dag en tevreden is? De ideale toestand. Wat moeten we dan? Ik geloof nu echt, dat we niet zonder enige ellende en angst kunnen. Maar wel zo weinig mogelijk, graag. Laten we daarom toch flink blijven kankeren en schelden en zeuren. Dat is zoooo lekkerr.
Bunter
Deze wanhopige overdenking is eerder in sterk verkorte vorm gepubliceerd in Zondagsnieuws van zondag 12 oktober 2008.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten