hoe lang en hoe ver: Chinees dagboek, deel XII

zaterdag 4 oktober 2008

Chinees dagboek, deel XII

中(zhōng)国(guó) 日(rì)记(jì)，第(dì)十(shí)二(èr)部(bù)分(fen)

Met Bunter op weg naar Beijing! XII

"Het oosten is rood en

mijn onderbroek ook"

二〇〇六年四月二十六日星期三，大理。

Woensdag 26 april 2006, Dali,

21.55 uur Huanyinghuanlin Hotel.

Een lange, leerzame dag over de achterkant van China de Volksrepubliek. Gisteravond in een mooie winkelstraat van Dali heb ik voor de eerste keer op straat een Chinees woord verstaan. Er kwam een klein meisje met haar familie uit een zijstraat. Ze zag me lopen en zei “lǎowài” : buitenlander. Ik draaide me naar het gezelschap toe en zei: pàng lǎowài: dikke buitenlander. Ze reageerden wat bestürzt over zoveel oprechte zelfspot, maar een lachje kon er wel van af. We zagen ook een vrij jonge kerel voor een publiek van 20 tot 30 Chinezen op en klein bordje getalraadsels schrijven met een clou. Hij leek een soort vrolijke wiskundeleraar, maar haalde geen geld op. Een merkwaardig tafereel, waarin ik niet echt kon doordringen vanwege de taal.

Vanochtend om 9.00 uur weg. Per busje naar een plek buiten Dali om vier aan vier in 3 of 4 paardentaxi’s over te stappen, elk door een knol getrokken. Om half tien zijn we in het Bai-dorp Xishuo (x i s h u o) * (in de bovenmarge staat: *Xishou is de naam.) Zo versta ik en we worden losgelaten op een grote markt. Veel groenten in zijstraten en pleinen maar ook veel non-food-spullen en bovendien zeer zeer hardnekkige dames met prullaria die very old zouden zijn. Op mijn puyong xiexie reageren ze verbaasd en uit het veld geslagen: ze herhalen de woorden enkele keren voor zich uit en dampen dan af.

Een Bai-meisje in Dali in prachtige klederdracht. Zo zal onze gids Wang Xiao Yun er misschien ook op zondag uitzien.

Onze nieuwe gids heet Wang Xiao Yun (王小云), een Bai-vrouw uit Dali met een echte Chinese naam die je zou kunnen vertalen met Kleine Wolk de Koning. Zij voert ons vervolgens door de straten van genoemd dorpje en vertelt ons heel veel details van de achterkant van China, b.v. waarom zoveel mensen een groot honingraat-motief op een blinde muur van hun huis laten schilderen. Om de sociale cohesie binnen het huis te benadrukken. Zij wijst ons ook op kapotgeslagen of verwijderde Chinese () deurleeuwen ten gevolge van de beruchte Culturele Revolutie door Mao’s Rode gardisten. Dan is er de afgebrande Varkenstempel, waar van boeren gekochte varkens op boeddhistische wijze geslacht werden zodat hun vlees op de markt ½ yuan duurder verkocht mocht worden. We horen ook over de bonnentijd en over dat er in 1980 nog maar 10 winkels waren in D. en nu 3000. Er lijkt donkere paardenstront op straat te liggen, maar mevr. Wang waarschuwt ons. Dat zijn verbrande kruiden en takjes die eerst bij een zieke zijn verbrand om in te ademen, zegt ze. Is hij na 3 dagen nog niet beter dan gaat de zooi op straat in de hoop dat iemand erop trapt en zo de ziekte meeneemt. We bezoeken ook de Binnenhof van de familie Yin. In het straatje hangen voor een of andere film draken van piepschuim: Daliwood! We horen ook over de verschillende levens- en doodskleuren van de Nieuwjaarsbanieren op de kozijnen van de huisdeuren. Blauw is: oma is dood en wit is “ouders zijn doodgegaan.”. We horen ook over het verbod om met kranten de kont af te vegen, omdat voorzitter Mao zo vaak met zijn foto de pers haalde en het natuurlijk niet de bedoeling was om met zijn beeltenis je gat af te vegen. Daarom kwam er het speciale, witte toiletpapier in grote vellen. Normale huizen hadden 30 jaar geleden op het platteland geen wc. Je ging op je eigen emmer en gooide hem buiten leeg.

Foto's: Boven het Er Hai-meer vanuit de lucht en daaronder vanaf het water de boot, waarmee we overvoeren.

We steken per boot het meer over en lunchen aan boord met groenten en rijst in een wit piepschuimen bakje. Weer storytime met Xiao Yun en weer een ander verhaal. (270406 22.00 uur) Aan de andere kant van het meer komen we aan in Wase en ook daar horen we de verhalen van hoe de communisten het privéleven van de boeren proberen te infiltreren. Bv met de tien sterren-actie. Voor elke de partij welgevallige actie of een goed antwoord op een vraag krijg je een ster en als je in een jaar 10 sterren haalt, krijg je 300 yuan extra (30 Euro!) Negen sterren staat voor 20 Euro (200 yuan) en 8 voor 100 yuan. Daaronder nul komma niks. We gaan van de boot met paardjes naar Wase en rijden daarbij als dorser over uitgespreid graan en dikke bonen, gedroogd. Overal staan vrouwen het kaf van het koren te scheiden in grote platte manden door te wannen in de forse wind.

Foto: Op de markt in Wase.

We zien her en der ook een dorsvlegel van een bezemsteel met en vlegel van 2 dikke bamboes. Tenslotte komen we staande in de achterbak van een kleine, blauwe vrachtwagen (el camion para Felicidad!) in het dorpje Xiǎoshang aan.

Door een wat onhandige manoeuvre van de chauffeur komt mevr. Wang in het gras en onkruid langs de weg ten val. Met beide fraaie benen omhoog kiept ze om en ons gezelschap ziet een zeer korte glimp van haar mooie roodzijden ondergoed. Een redelijk gênant incident, zeker voor een oosterse dame, maar Xiao Yun redt er zich uit met koelbloedigheid en een geweldige ad-rem-opmerking: Niet alleen het oosten is rood, zegt ze, verwijzend naar het begin van het Chinese volkslied, ook het zuidwesten, Yunnan, en zoals jullie misschien gezien hebben, ook mijn onderbroek. Ook al hebben we soms kritiek op ons systeem. Haar commentaar wordt met hartelijk gelach en bewondering ontvangen door onze groep. In een klap maakt Wang tai tai hier een definitief einde aan de generalisatie dat alle Chinezen heel erg beducht zouden zijn voor gezichtsverlies, zich veel te snel zouden schamen en generen en zelfs een kort lontje zouden hebben. Goed zo, Wang Xiao Yun! 好极了，王小云！

Intussen heb ik Dille, IJzerhard, Kaasjeskruid en Hennep en Alcea in de berm zien staan. Op het dorpspleintje ontmoeten we de oude mannen en vrouwen. Een opa deelt in kleine blauwporseleinen kommetjes felgele thee uit: echte uilezeik en wij bekijken de plaatselijke taoïstische tempel met geen Boeddha, maar zes vergulde goden op een rijtje en een duivelverschrikker op een valse kat. We ontmoeten ook Opa’s vierjarige kleinzoon Li Ying Lun (李英伦) die een ijsje eet na een brulpartijtje en verder weinig notie neemt van de laowai. Tenslotte een lawaaierig schooltje met kinderen op speelkwartier , een rinkelende bel en een les, waarbij Annerl op de stoel van de meester gaat zitten tot diens ongenoegen! Het laatste adres is een primitief ziekenhuisje waarbij en blote-voeten-dokter de pantomime van een bevalling naspeelt. Hij is zeer ervaringsdeskundig met 20 bevallingen per jaar en voor de 1-kind-policy (1980) wel enkele honderden. Dan weer op de bus en de boot en ’s avonds een typisch Bai-diner in een plaatselijk restaurant. Het eten is heel gezellig, maar wel erg vet en zwaar en zout met heel veel pittig rundvlees. Ine raakt weer behoorlijk aan de slinger. Morgen meer over donderdag 27 april zoals de kabelbaan en de 3 pagodes ten noorden van Dali.

BUNTER

Toelichting:

In verband met de persoonlijke veiligheid van enkele personen in de groep, zijn een paar details van dit verslag verzonnen. Excuses!

Dit voor mijn doen korte stukje is doorspekt met Chinees. Dat spijt me, maar ik kwam er steeds beter in en daarom realiseer je je niet de enorme taalkloof tussen oost en west.

De karakters van de Chinese namen kan de lezer gewoon voor kennisgeving aannemen. Elk karakter heeft zijn eigen verhaal en opbouw en layout en historie en daarover valt veel te vertellen, maar dat voert veel te ver. Ik wil niet iedereen mijn dagboek uitjagen met als volstrekt overbodig ervaren weetjes, waar ik zelf zo dol op ben als op bonbons van witte chocolade met koude slagroomvulling. MMM!

Puyong xie xie, (regel 19) betekent: heb ik niet nodig, bedankt. Eigenlijk buyong xie xie, maar de spelling van dit pinyin geeft geen goed beeeld van de eigenlijke authentieke uitspraak van deze zeer effectieve opmerking.

De opmerking tussen haakjes (El camion para Felicidad) is een verwijzing naar onze vakantie in Cuba (Neen, we zijn niet van plan na China ook nog naar Noord-Korea te gaan, naar Iran en naar nog andere schurkenstaten! En in de Sovjet-Unie ben ik al geweest!), enkele jaren eerder. Ik zag daar op een prachtige, warme en zonnige ochtend in Trinidad de Cuba op de Boca, een van de hoofdstraten een vrachtwagen vol mensen in de achterbak/laadklep voorbijrijden met voorop de naam Felicidad. Deze vrachtwagen, die als bus functioneerde was als openbaar vervoer kennelijk op weg naar het dorpje Geluk in de bergen bij Trinidad. De vrachtwagen naar Geluk dus. Dit is een van mijn heel krachtige vakantiebeelden in mijn visuele cortex. Er rijden in Cuba ook bussen naar Vlissingen en Amersfoort en andere Nederlandse bestemmingen. Hollandse afdankertjes voor de arme Cubanen. Bij het compliment dat ik gids Wang maak ontbreekt het pinjin: hier komt het hǎo jí le , uit Nederlandse monden klinkt het als gghauhauw dzjiehie luh, aub zonder die vreselijk schraperige Arabisch/joodse huig/keel/strot gee, maar wel een voorzichtig aangezette heerlijk zachte gee. En luh met de u van trut en niet met een oe!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Welkom, welkom, lieve mensen: lees en huiver (van genoegen, natuurlijk

Pasen op zijn Chinees

复(fù)活(huó)节(jié) 快(kuài)乐(lè)
Vrolijk Pasen staat hierboven in het Chinees en met deze mooie wens, die wel erg laat komt dit jaar met die extreem vroege Pasen op 23 maart, verwijs ik natuurlijk naar de natte Paaswake die mijn vrouw en ik in 2006 meemaakten in ons hotel in Hong Kong. Het is nog steeds geen uitgemaakte zaak: was de waterafvoer van de douche inderdaad te krap of heb ik te lang die toepasselijke aria gezongen uit ’Das Land des Lächelns’ van Franz Léhar, een van de lievelingsoperettes van mijn moeder zaliger over China, het land van de glimlach?

Pesach, Pascha, Pasqua, Paques, Pasen, Easter, Ostern en ga zo maar door: elke taal heeft een naam voor dit centrale mysteriefeest van het christendom. Zelfs het Baskisch: Basko. En het Schotse Gaelic: Càisg. En dus ook het Mandarijn Chinees: je hoort foe-chwoho-dziejèhè. Vrolijk klinkt als ‘kwajluh’, met de ‘u’ van ‘blut’.

Letterlijk vertaald: weer-leven-feest. Op de bijgaande stillevende foto heb ik de karakters op klassieke wijze onder elkaar gezet: het langste rijtje moet het eerst gelezen worden en dan het kortere rijtje links. Vooral over het huó-karakter valt iets te vertellen.

De linkerkant laat drie druppels water zien en het centrale rechterdeel een vierkant blokje voor mond en er wordt iets uitgestoken uit die mond naar boven. Dat kan dus alleen maar een tong zijn. Het Chinese woord voor tong is ‘shé’ met dit karakter: 舌. Drie druppels water op een tong is dus ‘leven’ en als je midden in een van de Noord-Chinese woestijnen staat, kun je je daar wel iets bij voorstellen. Zo kun je de betekenis van het karakter onthouden, maar de stap naar het woord, de uitspraak is in dit geval veel moeilijker: huó (chwoho, tweede toon). Misschien dat het rechterdeel shé ooit anders geklonken heeft en de verwijzing naar de uitspraak dus verloren gegaan is. Grappig is wel, dat ik bij mijn speurtocht rond dit karakter een oude betekenis vond: ‘het geluid van snelstromend water’. Nou, ook dit onderdeel van het Chinese begrip Pasen is toepasselijk: snelstromend water over de rand van de douchebak in dat hotel in Hong Kong.

Tenslotte: de eerste twee karakters van het Chinese Paaswoord, fù-huó worden ook gebruikt voor het werkwoord ‘reanimeren’. En zo is Pasen in China het re-animeerfeest.
Dat Chinezen überhaupt iets over Pasen te weten kwamen, moet toegeschreven worden aan de orde van de Jezuïeten, die al in de zestiende eeuw pogingen deden om Zuid-Oost-Azië tot het christendom te bekeren. Zo trok de Spaanse Jezuïet Juan Bautista Ribeira in 1568 vanaf de Portugese handelspost Macao het binnenland in zonder ook maar enige kennis van de taal, de cultuur en in zijn westers klofje van die tijd. Hij vertrouwde enkel op Gods genade, zo schreef hij later aan zijn overste. Ribeira bereikte helemaal niets, kreeg geen enkel contact met de bevolking en keerde na drie jaar diep teleurgesteld terug. Zijn conclusie was: als Gods genade niet hielp, dan was het hoog tijd voor soldaten. Twee Italiaanse Jezuïeten, Matteo Ricci en Michele Ruggieri deden in 1583 een tweede poging in de buurt van Macao. Zij kenden de taal en kleedden zich aanvankelijk als boeddhistische monniken. Zij maakten wel contact en werden vriendelijk ontvangen, maar waren later gedwongen om echt zijden Chinese gewaden te gaan dragen met speciale hoeden op om achterdocht bij de autoriteiten weg te nemen en te kunnen converseren in de betere kringen. Ze maakten zelfs gebruik van draagstoelen. Het christendom is nooit aangeslagen in China vanwege de enorme cultureel kloof die er gaapte.

De Amerikaanse sinoloog David Porter heeft de eerste goed gedocumenteerde ontmoetingen tussen Oost en West in de zestiende eeuw beschreven in zijn boek ‘Ídeographia, The Chinese Cipher in Early Modern Europe’ Daaraan heb ik ook de historische details ontleend.
David Porter, Ideographia, 2001, Stanford University Press, Stanford Californië, ISBN 0-8047-3203-5
Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, Yale University Press.

Wat is tijd?

“Als je ervan uitgaat dat de aarde van west naar oost draait, zodat de draaiing van de aarde als het ware wordt ingehaald en je terechtkomt in een land, waar de zon op macroniveau eerder opgaat, zodat het daar later is.”
Zo heb ik het neergeschreven in mijn dagboekaantekeningen van 15 april 2006 naar aanleiding van de vlucht Frankfurt-Hong Kong. Je vliegt naar het verre Oosten, naar China. Daar komt te zon veel eerder op, dus is het er veel later. Telkens als ik dit korte zinnetje lees en probeer te begrijpen, vallen mijn hersens in een knoop. Hoe kan het nu ergens later zijn, als er de zon net eerder opkomt? Je bent geneigd te denken: Dan moet het daar ook vroeger zijn natuurlijk. Wat een raar fenomeen is tijd eigenlijk?, dacht ik in het vliegtuig er gelijk achteraan en toen begreep ik er helemaal niets meer van.
Nu, weer ruim twee jaar ouder en wijzer, denk ik dat de clou in de richting zit waarin de aarde draait om zijn eigen as. De aarde draait in oostelijke richting, vandaar : ex oriente lux, in het oosten komt schijnbaar de zon op, niet omdat de zon in een soort zonnewagen rond de aarde draait of getrokken wordt met paarden, maar omdat de aarde zelf draait naar het oosten toe.
Oké, daar komt in China de zon op. Bij ons nog niet, want wij wonen veel verder naar het westen. Bij ons is het nog donker, maar vanwege de draairichting van de aarde komt de zon uiteindelijk ook onze kant op. Bij het eerste hanengekraai in onze contreien, staat de zon natuurlijk al veel hoger aan de hemel in China, omdat de aarde inmiddels onder de zon door is gedraaid en DUS is het daar later. De tijd van de dag wordt dus afgemeten aan de stand van de zon. En zo beschouwd is de tijd, die voortdurend verglijdt, niet meer dan het draaien van de aarde, waardoor de dag- en nachtzijde van onze planeet steeds achter elkaar aan jagen.
Er zijn ook prachtige foto’s vanuit de ruimte, waarin je scheiding tussen dag en nacht, de dageraad als een vlak van licht over de onbewolkte Sahara ziet trekken. Maar hoe komt het dan dat we ouder worden door het draaien van de aarde? Daarmee wordt toch alleen maar de tijd gemeten via de zonnestand, maar wat is de tijd zelf dan, afgezien van methodes om hem te meten? Ik weet het niet, het wezen van de tijd, maar mijn gevoel zegt, dat het alles met beweging te maken heeft. Per slot van rekening beweegt alles wat leeft en verslijt langzaam.

Hotel en zo

fàndiàn, 饭店 dat is het Chinese woord voor hotel, dat wil zeggen een groot hotel voor buitenlandse toeristen, zo’n hotel als wij hadden in Hong Kong, toen wij daar half april 2006 arriveerden. Je hoort: fan-tie-jèn, alle drie de lettergreepjes vrij snel uitgesproken op een soort strenge, bozige toon. Misschien eerder nog klinkend als fantjèn, waarbij de ‘t’ niet teveel mag spetteren, moet een zachte ‘t’ zijn. Dat zijn dus twee vierde tonen uit het Mandarijn achter elkaar, ook bekend als de snelle valtonen. Nu betekent de eerste lettergreep ‘fàn’ op zichzelf: gekookte rijst of maaltijd. En ‘diàn’ staat voor winkel, geen grote zaak, zoals een supermarkt, maar een middelgrote speciaalzaak. Letterlijk zegt de Chinees dus ‘eetwinkel’ als hij het over een groot hotel-restaurant heeft. En dan nu het schrijven. Wie de karakters wil begrijpen en vooral ook onthouden zal ze element voor element uit elkaar moeten halen en weer in elkaar zetten als legostenen. We beginnen vooraan, helemaal links. Het linkeronderdeel van het ‘fàn’-karakter ziet er zo uit: 饣. Het is eigenlijk de verkorte, abstracte versie van dit karakter: 食，dat de uitspraak ‘shì’ kent en voedsel betekent. 食 is hier verkort tot 饣om als radicaal te dienen, dat wil zeggen een linkerstukje van het karakter, dat in het algemeen de categorie van betekenissen aangeeft, waaronder datgene valt wat het gehele karakter aangeeft. De categorie is ‘ voedsel’. En dat 食- onderdeel kan weer nader ontleed worden in de betekenissen verzamelen (bovenkant) en rijst (onderkant). Kortom: verzamelde rijst is voedsel. Die voedselradicaal wordt nu tegen 反 opgeplakt. Dat karakter komt ook zelfstandig voor, laat pictografisch een hand 又 zien die tegen een steile klif leunt met als betekenis: omdraaien, zich verzetten tegen, in opstand komen. Het belangrijkste is echter de uitspraak: fǎn, dwz fan in een andere toon, maar wel fan. Die uitspraak geeft dus in de redeneertrant van de Chinese karakterontwerpers een aanwijzing over de uitspraak van het gehele karakter 饭. De linkerkant duidt dus de inhoudelijke categorie aan, waarin het gezochte woord moet vallen en het rechterdeel geeft een aanwijzing over de uitspraak. Het eindresultaat is: fàn met als betekenis maaltijd of gekookte rijst. Zo is het merendeel van de vele duizenden Chinese karakters opgebouwd. De tweede lettergreep ‘diàn’ 店laat qua afbeelding een schuur zien met een schoorsteentje op het dak en daaronder een staand streepje met een zijstreep 卜，gezet op een blokje 口. Dat blokje staat voor een mond en met de twee streepjes wordt een oud voorspellend orakelteken als barst in een bot weergegeven. Alles bij elkaar, zo leggen de Chinese schriftgeleerden komt het neer op een ‘waarzegger in een schuur’. Dat idee heeft zich in de loop van vele eeuwen ontwikkeld tot de betekenis ‘winkel’ . En naar een aanwijzing voor de uitspraak, de klank van het totaal kunnen we fluiten, want hoewel alle onderdelen ook als zelfstandige karakters voorkomen, komen ze nauwelijks in de buurt van de bedoelde uitspraak diàn. Mijn bron voor deze taalkundige informatie is, zoals eerder, Rick Harbaugh, ‘Chinese characters, A Genealogy and Dictionary’, Yale University Press, 1998, 18e druk. De foto boven toont de beide karakters van het woord ‘hotel’, door mij geschreven met mijn Chinese schrijfdoos, te zien op de achtergrond, om zo de te kleine druk te omzeilen.

Vliegveld

飞 (fēi) 机 (jī) 场 (chǎng)

Hallo,

Dit is het Chinese woord voor vliegveld of luchthaven. Zo klinkt het: feej-dzjie-tsjahang. Jammer genoeg krijg ik de karakters niet opgeblazen en inkten ze een beetje dicht. Als dat zo blijft, zal ik u niet meer aan de kop zeuren over karakters op deze manier.
In het eerste karakter zien Chinese, schrijvende mensen een vliegende vogel. Het karakter is sinds 1953 enigszins simpeler gemaakt.
Het tweede karakter is het algemene Chinese woord voor machine of apparaat. Als pictogram is het moeilijk uit te leggen, omdat de rechterkant van deze combinatie door een totaal ander onderdeel is vervangen in 1953. Een en twee samen: vliegmachine.
Het derde karakter laat aan de linkerkant het karakteronderdeel zien, dat wanneer het solo voorkomt ‘aarde, grond’ betekent. De vereenvoudiging van ’53 heeft aan de rechterkant het zonne-onderdeel 日 boven de kromme lijnen vervangen door twee nietszeggende streepjes. De rechterkant betekende als pictogram oorspronkelijk: het zonnetje schijnt met stralen door de wolken. Alles bij elkaar ziet men pictografisch: grond, door de zon beschenen. Dat leidt tot de huidige betekenis : open ruimte, open veld, veld. Alleen die uitspraak. Daarvoor hebben we in het westen geen enkel, maar dan ook geen enkel aanknopingspunt of een afleidingsmogelijkheid. Hier blijft ons enkel de geheugenoefening!
Mijn bron voor deze volstrekt overbodige taalkundige informatie, die geen hond zal lezen, omdat honden nu eenmaal niet kunnen lezen is het voortreffelijke boek van Rick Harbaugh, Chinese Characters, A Genealogy and Dictionary, 18e druk, 1998, uitgegeven door Yale University Press, New Haven, Connecticut, VS, ISBN 0-966-0750-0-5 en door de Han Lu uitgeverij in Taipei, Taiwan. Het boek is ook te raadplegen op http://www.zhongwen.com/. Uitgangspunt is steeds het niet vereenvoudigde, traditionele karakter. Ongeveer tweeduizend Chinese karakters zijn vereenvoudigd voor gebruik op het vasteland.