Chinees dagboek, deel VIII

Chinees dagboek, deel VIII

中(zhōng)国(guó) 日(rì)记(jì)，第(dì)八(bā)部(bù)分(fen)

Met Bunter op weg naar Beijing! VIII

二〇〇六年四月二十日星期四

Yangshuo, Het Valkenburg van Zuid-China

Donderdag 20 april 2006 9.00 uur

We zijn net opgestaan in kamer 2206 van het Friendship Hotel in Yangshuo, het Valkenburg van Zuid-China, 480 km ten noordwesten van Guangzhou (Kanton). We hebben redelijk geslapen en de rest vertel ik straks, want we gaan nu ontbijten. Gisteren, woensdag 19 april, hebben we de hele dag in de bus gezeten en dus is er niets op papier gekomen. Gisteren vertrokken we uit Guangzhou, een heel lawaaierige, drukke miljoenenstad waar net een grote handelsbeurs in 2 plaatselijke Mecc's aan de gang was. Goed voor enkele honderdduizenden extra overnachtingen. We stonden al om 08.00 uur op voor een bus die ons in ± 30 min. Naar een busterminal bracht waar we de bus naar het Noordwesten namen xī (西)。Een bus met voorin ons gezelschap en achterin de Chinezen, allemaal. Een soort toeringcar (sic) met een milde airco en daar gingen we door diverse tolpoorten een soort snelweg op. De chauffeur had de hinderlijke gewoonte te toeteren als hij inhaalde en ook als hij voetgangers en fietsers passeerde en door plaatsjes reed. Ik ben ’s morgens veel weggesukkeld, maar ’s middags zag ik het echte ZuidChinese platteland zich voor mijn ogen ontrollen. Dorpjes en stadjes, heel rommelig met huisjes als een soort betonnen doosjes langs de grote weg. Ervoor een meter of 10 onverharde ruimte met een bomenrij en daar speelde het leven zich af: handel en kinderen en kletsen en theedrinken. En buiten de bebouwing, die maar op een enkel plek de typische kromme daken en de baksteen liet zien, niets dan paddies tussen smalle dijkjes en mensen met ronde punthoeden, rijst plantend in het water of met grote grijze waterbuffels met hun typische hoorns ploegend. Net Indonesië. Die buffels met hun kalfjes en ook wel bruine koeien werden vaak in de smalle berm van de weg gehoed op weinig gras. Ze staken vaak de weg over en dan was het weer toeteren. Een keer moest onze chauffeur een noodstop voor een karbouw maken. Om ½12 stopten we ergens in the middle of nowhere voor de lunch. Op een souche van ons kaartje kregen we rijst met een spiegelei en twee soorten totaal sufgekookte groenten. 30 minuten zei het strenge meisje in het rode jakje (partij-stewardess?) en dan ging het weer verder. Om ± 14.00 uur na en tweede stop voor het sanitair ging het weer door en toen doemden de eerste karstbergen op. In concentrische cirkels leek het wel: een soort bemoste en begroeide haaientanden in het landschap. Ze werden steeds hoger en forser, maar ook waren er kleintjes vlak langs de weg die uitgezaagde grotten onderin hadden. Een het is waar: de Chinezen lopen nog steeds met stokken over hun schouders met manden, emmers en andere dingen aan weerskanten. Zo typisch en wat ze allemaal op een fiets verstouwen met enorme snelbinders: heel winkeltjes of magazijnen. Naarmate de dag vorderde begon de chauffeur steeds driester te rijden, inhalen, toeteren, narrow escapes naar rechts met tegenliggers. Dit is gelukkig de enige busreis OV die we in China maken. Tegen zessen moest ik plassen en toen zeiden ze: we stoppen over 20 minuten. Een man in de bus sprak Engels en tolkte voor Wiebe (sic).

Twintig Chinese minuten dus en op een gegeven moment stopte hij zomaar langs de weg om een zeer jonge Boeddhistische non – we dachten dat het een boeddhistische monnik was, helemaal in het grijs, maar nee; komt door de kale kop – uit te laten. Toen greep Wybe in en na enig geschreeuw deed hij de deur weer open, zodat ik kon geen plassen tegen een boom. Wat een opluchting! Rond half acht kwamen we in een feestelijk verlicht Yangshuo aan. Weer met een ander busje naar het Friendship Hotel aan de Xiangqianstraat 12. Een vriendelijk origineel Chinees hotel met beneden prachtig meubilair in zijde. We moesten ons alleen de lichtknopjes door de etagère laten uitleggen. Gegeten hebben we bij Lulu’s iets verderop over een stenen bruggetje rechts. Ik had canard a l’orange en Ine iets van groenten en weer deden we het verkeerd: we hadden moeten delen. Vanochtend met muesli, wittebrood en verse jus ontbeten bij Lulu’s.

Foto: Ontbijt bij Lulu's met Summum Reizen

Het heeft tussen ½8 en 8.00 uur gehoosd maar nu is het weer droog. Vanmiddag: wandelen, varen en vissen met de aalscholvers voor 120 y de man. Dinner was 78 y en ontbijt 52. Geen geld!

PS Ine zag een mevrouw, een hele oude, met heel kleine voetjes langskomen bij het ontbijt in een donkergrijs pakje. Afgebonden nog? Zo zag het wel uit.

22.30 uur. Ik vroeg Ruby in het restaurant waar we avondmaalden naar de oude vrouw met de kleine voetjes: zou het mogelijk zijn dat er nog vrouwen met afgebonden voetjes rondlopen in China? Ze reageerde heel verschrikt deed eigenlijk net of ze niet wist wat ik bedoelde, maar toen ik blijk gaf van enige kennis omtrent die barbaarse verminktraditie, toen knikte ze , maar wilde er verder weinig over kwijt. Wel vertelde ze heel blij, dat ze in verwachting was van haar eerste kindje, heel recent en ze was heel blij, toen ik haar feliciteerde daarmee. Ik heb geschreven, Ine gewandeld in Yangshuo; daarna zijn we samen nog een home-made in China hamburger gaan eten in een piepklein restaurantje met ‘Everest’ in de naam. Vervolgens vertrok de bus om ½2 naar het echte Chinese platteland. Wij hebben daar een uur door een op het eerste gezicht primitief rijstboerendorp gelopen door heel smalle steegjes van zwarte stenen, volgescheten door runderen. Het dorpje heette Tai-po-shan-cun waarbij shan als san wordt uitgesproken door R. 太婆山村。Je zou het ook omadorp kunnen noemen vanwege waipo: oma van moederskant, moeder van moeder zegt Ruby. We komen de poort van blijheid en geluk tegen X X门 in dit ellendige gat en op veel plaatsen twee ronde bordjes boven de deur met de cijfers 三, 3 en 六, 6, is samen 9 , het cijfer voor lang leven! Ook de waterbuffel schrijft R. voor me op: nǐou (sic!) en 牛. Ze moet even denken over het pinyin-teken en herhaalt waterbuffel enkele keren bij zichzelf om het te onthouden, het woord. En zwanger schrijft ze voor me op huai yun, waarbij ik in de laatste lettergreep een ‘ ie’ hoor. Zo zijn de karakters: 怀孕, waarbij ze de aandacht vestigt op de 子 (zhi (sic!)) voor zoon! We horen nog dat er in Taiposhan 2 rijstoogsten per jaar mogelijk zijn. In het voorjaar tot juli de kleine rijst en dan nog een keer in zomer tot najaar. Geen winterrijst zo dicht bij de tropen! 9 voor longevity is 九 – jiu (dziou) als ik me niet vergis. We lopen lang door het dorp ontmoeten 2 kleine jongetjes en een groter meisje. Xia Ling zegt ze dat ze heet en ze geeft haar linkerhandje aan de vreemdeling. Een van de oudere dames wil koekjes en haagse hopjes uitdelen maar heeft pas na lang aandringen succes. De kinderen volgen ons, zijn wel nieuwsgierig. We zien als eerste een oude oma met een donkerrode, chaotische grote aangroei op haar kin. We lopen terug door en andere dorpsstraat, waar het na enige miezer even hard gaat regenen en en oma tot verbijstering van Wybe haar kleinzoon slaat en knijpt omdat hij huilt. En zo schrijf ik maar allerlei pieterige details op, omdat dat het leukste is.

Foto: Het vismeer in de Li-rivier: een onwerelds landschap, zelfs op zo'n postzegel van een foto. Dit is meer een feuteke.

De boottocht over de Li doet ons in ongeveer twee uur een wonderlijk landschap van karstpieken en hoge bamboebegroeiing langs de oevers ontdekken. Bamboe, waarmee ze de gekste dingen kunnen doen. Dan gaan we eten in waarschijnlijk Xia long (Kleine Draak) in wat zich een wereldrestaurant noemt waar ik me niet zover kan brengen om over en gat te poepen op en stinkwc. Ik benijd de dames niet die dat trucje wel moeten kunnen. Gelukkig houd ik het nog tot terug in het hotel. Na het erg lekkere diner met goed klaargemaakte karper, fijngesneden bamboescheuten, F r i t e s en veel zwammen – heerlijk heerlijk – gaan we kijken naar de truc met de vis aalscholvers.

Foto: Alweer zo'n kleintje: maar het geeft op een speldeknop de sfeer van het avondlijk vissen weer

Ze kunnen niet vliegen zegt Ruby. Zijn hun vleugels gekortwiekt of zijn ze zo gedresseerd? Ik kom er met anderen niet achter. Hun vleugels; lijken intact, maar Chinezen zijn met dieren tot alles in staat. De truc is dat de watervogels de hals versmalt (sic) wordt met een strik waardoor de visjes steeds uit hun keel in het mandje geschud worden. Ze blijven keurig rond het lamplicht op de plecht van het primitieve bootje zwemmen en duiken. Er is slechts een visser actief. Hij geeft en soort demonstratie en laat na afloop zijn vogels zien en zet er een op mijn hoofd. We hadden aan de vogelgriep moeten denken!! Anderen kregen de vogels op hun al dan niet blote arm. Om 21.00 uur terug in het hotel en toen nog gaan shoppen voor het ontbijt. Het is hier ’s avonds nog drukker als (sic) in Playa del Carmen met straten bomvol jongelui en disco-kutherrie. Ook China moet aan dit kut-Amerikaans lawaai geloven! Straat voor straat!

Bunter

Toelichting

Ik probeer de letterlijk geschreven tekst van mijn eigen dagboek aan te houden en waar ik een taalfout heb opgeschreven geef ik dat aan met het Latijnse woordje sic direct achter het foute woord tussen haakjes. Dat betekent zoveel als: zo staat het er nu eenmaal.

Ruby was een jonge Chinese vrouw, die ons gidste in Yangshuo op een heel open manier. Zij was ons eerste zeer nauwe contact met een origineel Chinese persoon. Ik hoop niet dat dat overkomt als een diersoort, omdat voor mijn gevoel het tegendeel bedoeld is. Chinese mensen zijn erg aardig in het algemeen, maar vertonen exact dezelfde variatie in gedrag als de 'grote neuzen', zoals ze de buitenlanders uit het westen noemen. In het dorp dat we bezochten woonde de oma van Ruby. Nog twee Chinese correcties: het Chinese woord voor zoon is niet zhi, maar zi in de derde, langere toon en uitgesproken met een Hollandse u-klank en en Duitse z: tsuhuh dus. Het betekent ook kind en het karakter is een pictogram: je ziet een baby'tje onder een dekentje liggen of ingewikkeld in een bakerdoek. Tenslotte is het Mandarijnwoord voor rund 'niu' in de tweede toon en niet 'niou', zoals het nu in de tekst staat. De uitspraak is niejoow en het karakter is ook een pictogram, enigzins afgesleten door de eeuwen heen, want het rund heeft de rechterhoorn verloren.

Als ik me goed herinner, hebben mijn vrouw en ik aan de receptie van het Friendshiop Hotel geklaagd over het feit, dat we onze mobiele telefoon op de kamer waren kwijtgeraakt met de vraag of iemand van het personeel die wellicht had meegenomen (gestolen, natuurlijk, dachten we). Een dag later kwam uit, dat Ine de telefoon te goed had opgeborgen, namelijk in de bol van een paar wandelsokken in het koffer. Wij willen dan ook graag onze verontschuldigingen aanbieden voor onze overhaaste conclusies en het ongemak en de schaamte die we totaal onterecht bij het personeel en het management van het Friendship-hotel hebben veroorzaakt. We hebben de vermissing niet echt hoog opgespeeld, maar tot op de dag van vandaag voel ik me niet prettig bij de impliciete valse beschuldiging, vooral ook omdat we daar Ruby ook nog eens mee lastigvielen. Ik zou wel graag weten hoe het met de baby van Ruby is gegaan. Is het een echt Robijntje geworden? Het kind moet nu al ruim anderhalf jaar zijn, als ik goed tel, maar dat zal wel niet. En spreekt al veel beter Chinees dan ik!!

Nog een excuus: voor de schuttingtaal om herrie te beschrijven die me ontzettend irriteert en elke keer weer woedend maakt en die over de hele wereld ten onrechte als muziek wordt aangeduid. Volstrekt ten onrechte dus!!

B.